८५० Suvichar HINDI Marathi English Collection, ८५० सुविचार मराठी संग्रह सुविचार ८५० सुविचार मराठी संग्रह

                             सुविचार 

जो स्वत: दानधर्म करतो आणि दुसऱ्यांनीही करावा असे इच्छितो तो सात्विक.जो लवकररागावत नाही पण शांत होतो, तो सात्विक. जो कोणी, तुझे ते तुझे आणि माझे तेही तुझेअसे म्हणतो तो सात्विक.   
जीविताचे कोडे हे केवळ सुखाच्या मार्गाने सुटत नाही, दु:खही भोगले तरच आयुष्याचा अर्थ स्पष्ट समजतो.  
सुख दु:खाच्या लंपडावातच जीवनाचाखराखुरा आनंद आहे.  
व्देषाला सहनुभूतीने आणि निष्कपटतेने जिंका.  
माणूस शक्तिमान असल्यास इतर माणसे त्याला वश होतात व तो जर शक्तिमान नसला तर ते त्याचेशत्रू होतात.  
सचोटीचा मनुष्य निर्माण करणे हीच परमेश्वराची उदात्त कलाकृतीहोय.  
कोणतीही वस्तु चांगली वा वाईट नसते. फक्त आपले विचार तिला तसे रूपदेतात.  
मिळालेल्या आनंदाचा आस्वाद घ्यावा. गमावलेल्या सुखासाठी हळहळण्यात मनगुंतवणं व्यर्थ होय.  
मोती होऊन सुवर्णाच्या संगतीत राहण्यापेक्षा दंवबिन्दूहोऊन एखाद्या तहानलेल्याची तहान भागवणे अधिक श्रेष्ठ होय.  
स्नेहाचा एककटाक्ष दु:खी हृदयाला कुबेराच्या संपत्तीपेक्षा अधिक मोलाचा असतो.  
खऱ्यालाकेव्हाही मरण नाही नि खोट्याला शंती नाही.  
बुध्दीने कळते पण कृतीशिवाय वळतनाही.  
चांगली वागणूक हा यशोमार्गाचा पहिला टप्पा आहे.  
लोक जितकेहुशार आणि कारागीर, तितक्या कृत्रिम गोष्टी जास्त.  
सुवचन श्रवणाने शहाणपण तरदुर्वचन बोलण्याने पश्चाताप करण्याची पण पाळी येते.  
तारूण्य म्हणजे चुका, प्रौढत्व म्हणजे लढा आणि वृध्दत्व म्हणजे पश्चाताप.  
शुध्द भक्ती हे सोंगनसून मन सुधारण्याचा तो एक मार्ग आहे.  
नियम अगदी थोडा असावा, पण तोप्राणपलीकडे जपावा.  
हक्कासाठी झगडण्यापेक्षा कतर्व्याशी प्रामाणिक राहा.  
जो लवकर रागावतो व लवकर शांत होतो, त्यास हानी कमी व लाभअधिक.  
जो द्रव्य वाढवितो तो काळजी वाढवतो, परंतु जो विद्या वाढवितो, तोज्ञान वाढवतो.  
अपराध्याला क्षमा करणे चांगले, विसरणे तर त्याहूनहीउत्तम.  
बौध्दिक स्वातंत्र्य संपादणे व धैर्याने त्याचा उपयोग करणे हेप्रगतीचे मूळ होय.  
माणसे जन्माला येता पण माणुसकी निर्माण करावीलागते.  
मोहपाशमुक्त झाल्यानेच मनुष्याला देवत्व प्राप्त होते.  
वासनामोकाट सुटली तर ती स्वत:च स्वत:ची राखरांगोळी करून टाकणारी ज्वालाबनते.  
मोठी माणसे व छोटी मुले यांना जोडणारा एक पूल म्हणजे खेळकरपणा होय.  
कशात तरीरमून गेल्याशिवाय माणूस सुखी होऊ शकत नाही.  
मानवी जीवनाचे कीर्ती, पराक्रम, प्रतिभा, संपत्ती इत्यादी वस्त्रालंकार आहेत पण त्याचा आत्मा म्हणजे प्रेम, वात्सल्य, भूतदया इत्यादी भावना होय.  
कल्पकता ही शुक्राच्या चांदणीसारखीअसते.  
मरणात खरोखर जग जगते । आधि मरण, अमरपण मग येते ।  
आशेची मंदिरे म्हणजेवाळूतले किल्ले होत.  
पुस्तकातल्या सार्‍या खुणा पुस्तकातच राहतात. पण ज्यातल्याखुणा आपण कधीही विसरत नाही असा एकच ग्रंथ आहे, आणि तो म्हणजे जीवन !  
चाळीशीच्याअलिकडे मनुष्य शूर वीर असतो, पण ती उलटताच तो मुत्सद्दी बनतो.  
आयुष्य ही एकअकल्पित प्रसंगांची मालिकाच आहे.  
सत्य हे कित्येकदा कल्पित कथेपेक्षाहीचमत्कृतिजनक असते.  
दुसर्‍याचे दु:ख कळायला आधी त्याच्याबरोबर जळायला हवं.  
जगही एक मयसभा आहे. जगाचा अनुभव हा एक आरसा आहे.  
श्रद्धेची मुळे हृदयात असतात, जिभेच्या टोकावर नसतात.  
चेहर्‍याप्रमाणे माणसाच्या अक्षरावरही काळचा परिणाम होतअसतो.  
कीर्ती ही पाण्यात खडा टाकल्याबरोबर उत्पन्न होणार्‍या बुडबुड्याप्रमाणेअसते.  
कीर्तीचे फूल आज ना उद्या सुकत असेल, पण ते फुलत असताना मिळालेला उन्मादकआणि संजीवक सुगंध मात्र चिरंतन असतो.  
वस्त्रांनी मनुष्याच्या शरीराचे, फुलांनीकेसांचे तर सुभाषितांनी मनाचे सौंदर्य वाढते.  
सुभाषितांची आवड ही मनाला लागलेलीपूर्णत्वाची तहान होय.  
आदर व आवड ही भावंडे असली तरी त्यांच्या स्वभावात मात्रमहदंतर आहे.  
चांदणे जगाला सुंदर करते पण अंधार त्याला एकजीव करतो.  
आयुष्य हेएक पारिजातकाचे झाड आहे. त्यावर चिमुकली, क्षणात कोमेजून जाणारी पण विलक्षण सुगंधीअशी अगणित फुले नेहमी फुलत असतात.  
कल्पना हे काव्याचे शरीर आहे तर कर्तृत्व हात्याचा आत्मा आहे.  
ऎन पंचविशीत मनुष्याला आयुष्य हा फुलांच्या पायघड्यांवरचाप्रवास वाटतो.  
दिवस मनुष्याला यंत्र बनवतो तर रात्र त्याला काव्यमय करून सोडते.  
काव्य व शास्त्र यांचा मधुर संगम म्हणजेच मनुष्याचे जीवन होय.  
अहंकार हाजीवनाचा आवश्यक भाग, पण तो पावसासारखा असतो.  
अहंकाराचा अभाव हा माणसाला दगडबनवितो, तर अहंकाराचा अतिरेक हा माणसला हिंस्र पशू बनवितो.  
जसा मित्र निवडावातसाच लेखकही निवडावा.  
आदर्शाची गती वरवर असते तर शिष्टाचाराची गती खाली असते.  
काल हाच सर्वोत्तम उपदेशक आहे, त्याच्या सल्ल्याने चाला.  
सल्लामसलतीचाविश्वास हा माणसामाणसातील सर्वात श्रेष्ठ विश्वास आहे.  
धर्म अनेक असतात, पणनीतिमत्ता एकच असते.  
देवमाणूस होण्यापेक्षा माणूस म्हणून जगण्यातच सार्थक आहे.  
जीवनाच्या वेलीला कागदी फुले चिकटविण्यापेक्षा ती आपोआप कशी फुलेले ते बघावे.  
शेरभर कल्पनेपेक्षा गुंजभर अनुभव अधिक महत्वाचा.  
धर्माचे आचरण करायला मनाचेफार मोठे सामर्थ्य लागते. ते बुद्ध, ज्ञानेश्वर, रामदासांच्या अंगी होते.  
भावनाशील मनुष्य जीवनप्रवाहात पोहत जातो. तो प्रवाहपतित कधीच होणार नाही.  
मनुष्य म्हातारा झाल्यावर त्याच्या चेहर्‍यावर लहान मुलाप्रमाणे वेड्यावाकड्यारेघोट्या ओढण्याची काळपुरुषाला जरी लहर येत असली तरी चेहर्‍याचे वैशिष्ट्य काहीत्याला नाहीसे करता येत नाही.  
जगाच्या बाजारात उपदेशच अधिक स्वस्त असतो.  
जीमाणसं सुदैवानं डोंगरावर चढतात ती दरीत उतरतच नाहीत.  
सत्य हे कल्पनेहूनहीविचित्र असते.  
जाळावाचून नाही कड । मायेवाचून नाही रड ।  
संपत्तीने अमृतत्वप्राप्त होत नाही.  
ज्याने वेळ घालविला त्याच्याजवळ गलवायला दुसरे काही उरतनाही.  
मनुष्यातला देव प्रकट होतो तो परांच्या गाद्यांवर लोळून नव्हे तरकाट्याकुट्यातून धावत जाऊन !  
माणसाला जे पाहण्याचे धाडस होत नाही तेचत्याच्यापुढे आणून उभे करण्यात दैवाला मौज वाटते.  
वियोगावाचून प्रीती फुलतनाही.  
माणसाचं मन मोठं विचित्र असतं. प्रेम आणि अहंकार, आशा आणि भीती यांचा पाठशिवणीचाखेळ तिथं अष्टौप्रहर चालतो. तो खेळ कधी संपत नाही आणि माणसाचं दु:ख कधी कमी होतनाही.  
प्रेम हा जुगार आहे. माणसाचा जीव घेणारा जुगार आहे.  
देशभक्ताचंरक्त म्हणजे स्वातंत्र्य-वृक्षाचे बीजच होय.  
माणूस जर स्वत:च किड्याप्रमाणेराहू लागला, तर त्याने दुसर्‍याने आपल्याला तुडविले म्हणून कुरकुर करत बसूनये. 
बुध्दी आणि भावना यांचा समन्वय म्हणजेच विवेक.  
जो मूळचाचसद्गुणी असतो, त्यावर दुर्गुणाचा काहीही परिणाम होत नाही.  
जीभ ही तीन इंचलांबीची खरी! पण तिच्यात सहा फूट माणसाला मारण्याचे सामर्थ्य असते.  
धावत्यापाण्याला अचूक मार्ग सापडतो.  
अत्तर तयार व्हायला फुलं सुगंधी असावीलागतात.  
जितकी माणसं तितकी दु:खं! काही दु:ख उघड उघड दाखविता येतात. काहीकाळजात खोल खोल लपवावी लागतात.  
भावना बुध्दीपेक्षा अधिक हट्टी असते.युगायुगांचे संस्कार तिच्या कणाकणात भिनलेले असतात.  
म्हातारपण व मृत्यूयांच्या वेगवान प्रवाहात वाहत जाणार्‍या जीवांना धर्म हा दीपगृहासारखा आहे.धर्माचरणानेच उत्तम प्रतिष्ठा व सद्गती लाभते.  
जखमांची भरपाई न्यायाने करा:निष्ठुरतेची भरपाई प्रेमाने करा.  
नीतीचा खून समाजाला पाहवत नाही! पण माणसाचाखून तो हसतमुखाने पाहतो. माणसासाठी नीती असते. नीतीसाठी माणूसनसतो.  
प्राप्तीपेक्षा प्रयत्नांचा आनंद विशेष होय.  
मनुष्याच्याआत्म्याला पंख आहेत: शरीराला नाहीत. त्या शरीरानं पृथ्वीवरच चाललं पाहिजे. खडेकाटे, खाचखळगे, जीवजिवाणू हा सारा जीवनाचा भाग मानून त्यानं जगलं पाहिजे.  
लग्न हाकरार नसून संस्कार आहे.  
संसाराच्या नौकेला नवरा शिडासारखा तर बायकोसुकाणूसारखी असते.  
निसर्ग जितका कोमल तितकाच क्रूर आहे.  
कुठल्याहीसंकटसमयी मनुष्य आपल्या ध्येयापासून ढळला तर तो जिवंत असून मेल्याप्रमाणेआहे.  
पाणी पर्वतात राहू शकत नाही, त्याचप्रमाणे सूडाची भावना थोर पुरूषाच्याहृदयात राहू शकत नाही.  
मनुष्याची मुद्रा म्हणजे त्याचा जीवनग्रंथ. जीवनाच्याअनेक अनुभवाच्या रेषा उमटलेल्या असतात. काही रेषा अस्पष्ट तर काही खोलअसतात.  
गौरव हा पडण्यात नाही; पडून उठण्यात आहे.  
चालीरीती म्हणजेसद्गुणांच्या पडछाया.  
परिस्थितीच्या अधीन होण्यापेक्षा परिस्थितीलाच आपल्याइच्छेप्रमाणे वाकविले पाहिजे. निदान तसा प्रयत्न तरी केला पाहिजे.  
जीवन हीलढाई आहे, जीवन हा यज्ञ आहे, जीवन हा सागर आहे. प्रीति आणि पराक्रम हेच जीवनाचेडोळे !  
जगातील वाईट माणसं खाण्याकरिता जगतात आणि चांगली माणसं जगण्यासाठीखातात.  
सत्य हे ताकातील लोण्यासारखे असते, खाली ढकलले तरी ते थोड्याच वेळातपृष्ठभागावर येऊन तरंगते.  
अहंकार व लोभ हे माणसाच्या नव्व्याण्णव टक्केदु:खाचे कारण आहेत.  
विचार हा जनक आणि शब्द हा त्याचा पुत्र.  
राखेच्याढिगार्‍याखाली ठिणगी विझून जावी तसं अनेकातलं देवत्व हळू हळू निस्तेज होतजातं.  
देवाने एक दरवाजा बंद केला, तरी तो हजारो दरवाजेउघडतो.  
सद्गुणाकरिता नेसलेली चिंधीदेखील बादशाही थाटाची बनते.  
याचनाहे आयुष्यातलं सर्वात अवघड वक्तृत्व आहे.  
जीवनाचे मुखवटे तेवढे दर पिढीलाबदलतात, पण त्याचा आत्मा एकच असतो.  
तोंडातून बाहेर न पडलेल्या शब्दांवर आपलीसत्ता असते. तोंडातून शब्द बाहेर पडले की त्यांची तुमच्यावर सत्ताचालते.  
मागितल्याशिवाय मिळणारी गोष्ट दुधाप्रमाणे असते. मागितल्यानंतरमिळणारी गोष्ट जलासमान असते आणि बळजबरी करून लाभते ती रक्तासमानअसते.  
काळासारखा धन्वंतरी दुसरा कोणी नाही. दुभंगलेले हृदय कसे जोडावे आणिवठलेले झाड कसे पालवावे, हे त्याला कळत असते.  
दंभ म्हणजे दुर्गुणांनीसद्गुणांना दिलेला मान होय.  
सर्व काही गेल्यावर आपल्याजवळ जे काही उरतेत्याला अनुभव म्हणतात.  
आत्म्याची सुधारणा हा सर्व सुधारणांचा आत्माआहे.  
जे नंतर चांगले वाटते ते कृत्य `नैतिक' आणि जे कृत्य नंतर दु:खकारकठरते ते `अनैतिक'.  
पृथ्वीतलावरील दु:खे ही जीवनात नसतात, तर ती दु:खेसंकुचित दृष्टीने पाहणार्‍या मानवाच्या मनात असतात.  
हेतू, परिणाम आणि स्वरूपही तिन्ही पाहून कर्माची योग्यता ठरवावी.  
दुष्टाससुध्दा शक्ती असू शकते आणितो मोहक स्वरूप धारण करू शकतो.  
आपण जे सत्य शोधीत आहो, ते या जगात आहे. अगदीआपल्यापाशीच आहे. पण ते आपल्याला दिसत नाही, कधीही दिसणार नाही. त्याच्या सुवासानंधुंद होऊन ते धुंडून काढण्याकरिता धावत सुटता, याचंचनाव जीवन !  
लहानमुलांचं सुखदु:खाचं जग किती चिमणं असतं. जणू काही चिमणीचं घरटंच ! मात्र त्याघरातल्या कापसाला मुलांच्या दृष्टीनं सिंहासनापेक्षा अधिक महत्व असते.  
खरंकाव्य प्रणयाच्या पहिल्या फुलोर्‍यात नाही. ते संसारात, त्या फुलांच्या निर्माल्यातआहे. ते सुखदु:खांच्या संमिश्र अश्रूत आहे.  
शंभर गोष्टी बोलण्यापेक्षा एकगोष्ट प्रत्यक्षात आणणारा श्रेष्ठ होय.  
आयुष्याच्या लढाईत पुष्कळ वेळा नकोअसलेल्या अनेक तहांवर माणसाला सही करावी लागते.  
सेवा जवळून, आदर दुरून आणिज्ञान आतून असावे.  
कळकळ ही जीवनाची सुरूवात करते तर त्याग हा त्याचा शेवटकरतो.  
प्रीती म्हणजे केवळ क्षणिक वासनेची तृप्ती नव्हे ! माणसालास्वत:पलीकडे पाहायला लावणारी उदात्त भावना आहे ती !  
काही काही दु:खंएकट्यानंच सोसण्यात सुख असतं.  
मृत्यूच्या छायेत माणसाचा आत्मा जागृत होतोहेच खरं.  
वयानं मोठ्या झालेल्या माणसाचं सर्वात मोठं दु:ख हेच आहे की त्यालालहानासारखं मोकळेपणानं मनसोक्त रडता येत नाही !  
जी भक्तीचं रूप घेऊ शकते तीचखरी प्रीती.  
प्रतिभा ही अनंत परिश्रमात सामावलेली असते.  
माणुसकीचीवाढ म्हणजे सुधारणा.  
भक्ती हे सोंग नाही, मन सुधारण्याचा तो एक मार्गआहे.  
निष्ठेने जे आपली कार्ये करतात: ते परमेश्वराच्या विकासत्वाला अनुसरूनउन्नती पावतात.  
ज्वाळांनी जळू शकत नाही, संकटाने पडू शकत नाही, स्वार्थाच्याविचाराने पोखरलं जात नाही, त्याला घर म्हणतात.  
मुलांना अक्कल येण्याचे वययेते, तेव्हा मोठ्यांची अक्कल गेलेली असते.  
मनुष्याची मुद्रा म्हणजेजीवनग्रंथ. डोळे म्हणजे तर जीवनातील अनुभवाने भरलेले डोह.  
ओठातून उच्चारल्याजाणार्‍या सहानुभूतीच्या सहस्त्र शब्दांपेक्षा मदतीसाठी पुढे आलेला एक हात अधिकश्रेष्ठ !  
गरूडाचे पंख लावून चिमणी पर्वताचं शिखर गाठू शकेलका?  
उदात्त दु:ख हेच क्षुद्र दु:खावरचं या जगातलं उत्कृष्टऔषधआहे.  
प्रत्येक काळया ढगाला रूपेरी किनार असते हे विसरू नका.  
प्रत्येकवस्तूंत आणि व्यक्तीत सौंदर्य, सामर्थ्य आणि साधुत्व यापैकी काही ना काही लपलेलंअसतं.  
भीती म्हणजेच सुरक्षिततेचा पाया.  
भिंतींना कान असतात आणिकुंपणांना डोळे असतात.  
एखादे लहानसे छिद्रदेखील विशाल जहाजालाबुडविते.  
साधू किंवा संत सद्गुणांचे आचरण अशा रीतीने करतो, की ते कुणासहीआकर्षक वाटावे.  
रिकामं पोतं सरळ उभं राहू शकणारच नाही.  
उघड दिसणारेवैभव साधूलाही मोहात पाडू शकते.  
मोठा मासा लहान माशाला गिळतो.  
हिराहिर्‍यालाच कापू शकतो.  
साम्राज्यापेक्षाही समाधानाची किंमत जास्त आहे.  
तुमचा शेजारी म्हणजे तुमचाच आरसा होय.  
झोपडपट्टी ही संस्कृतीचे मोजमापआहे.  
वासना उपभोगल्याने तृप्त होत नाहीत, उलट चेकाळतात.  
धनवान असणाराकंजुष मनुष्य, गरीबापेक्षा अधिक दरिद्री असतो.  
सत्य आणि न्याय ह्याहूनकोणताच धर्म मोठा नसतो.  
मानवी जीवनातील अर्धी दु:खे परस्परातील दया, परोपकारआणि सहानुभूतीने कमी करता येतात.  
लाकूड जळते कारण त्यामध्ये जळण्याजोग्यावस्तू असतात. तसेच मनुष्य सत्कीर्ती संपादतो कारण त्यासाठी आवश्यक गुणत्याच्यामध्ये असतात.  
प्रामाणिकपणे केलेल्या कामात मान असतो.  
जी हानीआपण करतो आणि जी हानी आपण सहन करतो - या दोन्ही गोष्टी एकाच तागडीत तोलता येतनाहीत.  
ज्या वेळी न्यायाधीशच चोर्‍या करतात, त्या वेळी चोरांना चोरीकरण्याचा अधिकारच प्राप्त होतो.  
प्रार्थनेने इच्छाशक्ती वाढते; इच्छाशक्तीवाढली की प्रतिकूल परिस्थितीवर मात करण्याचे सामर्थ्य येते, हुरूप येतो, उत्साहवाढतो, जीवन जगावेसे वाटते.  
बुध्दीपेक्षाही कर्म करताना स्वस्थ मनाचीआवश्यकता असते. मनस्वास्थ्य नसेल तर बुध्दी असूनही कर्म नीट होऊ शकतनाही.  
जीवनात आपले ध्येय कितीही दूरचे असले, तरी त्याच्याकडे जायचे म्हणजेप्रथम एक पाऊल टाकूनच प्रारंभ करावा लागतो व तसेच करीत गेले म्हणजे हळूहळू आपणध्येयाजवळ पोहोचतो.  
समजेल अशा तऱ्हेनेसत्य सांगत गेले, तर कोणालाहीत्याविषयी अविश्वास वाटत नाही.  
जगातील निम्मी दुष्कृत्ये भित्रेपणामुळे घडतअसतात आणि जो असत्य बोलावयास घाबरतो तो या जगात दुसर्‍या कोणत्याही गोष्टीला घाबरतनसतो.  
जीवन म्हणजे एक अनंत आव्हान, प्रदीर्घ साहस व पात्रतेची खरीखरी कसोटीचहोय.  
एखादी व्यक्ती जे बंधन स्वत:वर आपल्या बुध्दीने लादून घेते, तेआचरण्यात तिला एक प्रकारचा आनंद असतो, अभिमान वाटतो.  
प्रार्थनेमुळे अहंकारनष्ट होत राहतो.  
यौवन आणि आशा यांची जोडी अभंग आहे.  
जगण्याच्या इच्छेत मरणाचे बीज आहे.जगण्याची इच्छा गेली म्हणजे मरण मेले.  
हृदयविना केलेली ओठांची हालचाल व्यर्थआहे.  
एखाद्या हल्ला करणार्‍या शत्रूबद्दल काळजी करण्यापेक्षा, एखाद्यास्तुती करणार्‍या मित्राबद्दल सावधानता बाळगणे इष्ट होय.  
जो पाप करतो तोमाणूस, ज्याला त्याबद्दल दु:ख वाटते तो संत, जो त्याबद्दल फुशारकी मारतो तोसैतान.  
सद्गुणाला कधीही वार्धक्य येत नाही.  
देवळे आणि धर्म नष्टझाल्यानंतर ईश्वर हा स्वत:चे मंदिर मानवाच्या हृदयात उभारत असतो.  
शरीरपाण्यामुळे, मन सत्यामुळे व आत्मा ज्ञानामुळे पवित्र राहातो.  
दानशूरव्यक्तीच्या धनसंचयातील धन कधीच कमी होत नाही.  
सर्व कलांमध्ये `जीवनजगण्याची कला' हीच श्रेष्ठ कला आहे.  
जोपर्यंत मनुष्याला कामिनी व कांचनाचामोह सुटत नाही, तोपर्यंत त्याला परमेश्वराचे दर्शन होऊ शकणार नाही.  
सत्य, क्षमा, संतोष, ज्ञान, धैर्य, शुध्द मन आणि मधुर वचन म्हणजे प्रार्थनेची प्रार्थनाहोय.  
दृढ विश्वास हाच महान कार्याचा जनक आहे.  
ज्ञान हे पैशापेक्षाश्रेष्ठ आहे, कारण पैशाचे रक्षण तुम्हाला करावे लागते; परंतु ज्ञान तुमचेच रक्षणकरते.  
खरा आनंद सुखसोयीमुळे, संपत्तीमुळे किंवा दुसर्‍यांनी केलेली स्तुतीयांनी होत नाही, तर आपल्या हातून काही लक्षात ठेवण्यासारखे सत्कृत्य झाले तरचहोतो.  
थोर मनुष्यच दुसर्‍या थोर व्यक्तीला आकर्षू शकतो. गुणी माणसालागुणांची किंमत कळते व दुसर्‍या माणसाबद्दल आपुलकी वाटते.  
पाहिलेल्यापावसाळयापेक्षा अनुभवलेले पावसाळे अधिक महत्वाचे असतात.  
संकटांची जितकीपत्रास राखावी, तितकी ती अधिकाधिक मिजासखोर बनत जातात.  
मनाच्या जखमेलासहानुभूतिशिवाय औषध नाही. अश्रूंनीच हृदये कळतात आणि अश्रूंनीच हृदयेमिळतात.  
असामान्य माणसाची तीन लक्षणे असतात. तो गुणी असल्यामुळे त्यालाचिंता त्रास देऊ शकत नाही; तो सुज्ञ असल्यामुळे त्याच्या मनात कोणत्याही प्रकारचागोंधळ होत नाही आणि तो शूर असल्याने त्याला  
कधीही भीती ग्रासतनाही.  
जो चांगल्या वृक्षाचा आश्रय घेतो, त्याला चांगली छायालाभते.  
आशा म्हणजे मानवी जीवनाचा मुख्य आधार होय.  
जो सदाचारी असतो, तो देवळाच्या प्रवेशद्वाराशी पोहोचतो व जो सर्वांवर मन:पूर्वक प्रेम करतो तोदेवळाच्या गाभार्‍यात पोहोचतो.  
पैशाने सर्व काही मिळते असे ज्यांना वाटले, ते साहजिकच स्वत: पैशाकरिता काहीही (भलेबुरे) करतील असे गृहीत धरावे.  
लीनताव विनयशीलता ह्या धार्मिकतेच्या दोन शाखा आहेत.  
जेथे बुध्दीचे क्षेत्रसंपते, तेथे श्रध्देचे क्षेत्र सुरू होते.  
त्यागामध्ये शांतीचा निरंतर वासअसतो.  
वेदशास्त्रपारंगत असणारा गरीब चांगला; परंतु धनवान मूर्ख फारवाईट.  
ज्यांना आपण पराजीत होणार आहोत अशी भीती असते, त्यांचा पराभव निश्चितआहे असे समजावे.  
मनाच्या निर्मलतेशिवाय निर्भयता निर्माण होतनाही.  
तुमचे सौख्य तुमच्या विचारांवर अवलंबून आहे.  
परमेश्वर खर्‍याभावनेला, उत्कट निश्चयाला साहाय्य करतो.  
सूर्य सर्व प्रकारच्याचांगल्या-वाईट वस्तूंवर प्रकाश टाकतो, परंतु स्वत: मात्र पूर्णपणे शुध्द राहातो, अशा सूर्यप्रकाशाप्रमाणे आपण आपले चारित्र्य घडविले पाहिजे.  
इमानीपणामुळेगुलमगिरीतदेखील उदारतेचा अंश चमकतो.  
जर तुम्ही तुमच्या चुकांकडे डोळेझाककेली तर सत्य तुमच्याकडे पाठ फिरवील.  
सामर्थ्य हे सांगण्याची अथवापाहण्याचीवस्तू नसून, वेळ आल्यावर कृती करण्याची ती गोष्ट आहे.  
समुद्राचा तळशोधल्याशिवाय मोती मिळत नाहीत.  
दु:ख आणि सुख हे अंध:कार आणि प्रकाशयाप्रमाणे पाठलाग करीत असतात.  
दारिद्रयाची गंगोत्री पैशाच्या अभावात नसून तीमाणसाच्या विचारात आहे.  
काही रोगांवरील उपाय त्या रोगांपेक्षाही भयंकरअसतात.  
जी उदात्त कृत्त्यें लपलेली असतात, त्याच कृत्त्यांचा जास्त उदोउदोहोतो.  
सर्व विजयांमध्ये स्वत:च्या मनावरील विजय हा सर्वात महानहोय.  
व्यक्तीप्रमाणे राष्ट्रे जन्माला येतात आणि नाहीशी होतात; परंतुसंस्कृती मरू शकत नाही.  
संस्कृती ही एक चळवळ आहे आणि परिस्थितीवादी एकजलपर्यटन आहे; परंतु बंदी नव्हे.  
प्रार्थनेमुळे देव बदलत नाही; तर तीप्रार्थना करणारी व्यक्ती बदलत असते.  
आत्मविश्वास हे वीरत्वाचे सारआहे.  
भय म्हणजे मनुष्याचे अंत:करण, त्याला त्याच्या अपराधाबद्दल देत असलेलाकर आहे.  
हजार सूर्य एकत्रित केलेत, तरी सत्यरूपी सूर्याची बरोबरी करता येणारनाही.  
आशावादी अपयश विसरण्यासाठी कष्ट करतो, हसतो आणि निराशावादी हसण्याचेचविसरून जातो.  
सुखदु:खातील भेद म्हणजे सुखाला भागीदार मिळाले तर ते वाढतराहाते आणि दु:खात जर कोणी वाटेकरी झाले तर ते कमी होते.  
गेलेल्या संधीबद्दलरडत बसण्यापेक्षा येणार्‍या संधीचे स्वागत करा.  
तुम्ही स्वत:ला मेंढरूबनविल्यावर लाडंगा तयारच असतो.  
चिखलात उगवलेली सर्वच फुले काही कमळाचीनसतात.  
मोठी मने तत्त्वविचारांची चर्चा करतात, सामान्य मने घटनांची चर्चाकरतात; तर क्षुद्र मने व्यक्तींची चर्चा करतात.  
नास्तिक बरा पण दांभिक वाईट.पहिला प्रामाणिक असतो, तर दुसरा प्रामाणिकतेचं ढोंग करतो.  
पैसा बोलतो, तेव्हा सत्य मुकं असतं.  
सुखापेक्षा दु:खामुळे होणारी ज्ञानप्राप्ती श्रेष्ठदर्जाची असते.  
हे जीवन म्हणजे भावी जीवनाची मशागत होय. तिथे पीक घेता यावे म्हणून भली लागवडकरा.  
शेकडो थोर विचार, भावना व आकांक्षा मनात बाळगण्यापेक्षा; एकच सत्कृत्यआपल्या हातून झाले तर त्याचे मूल्य अधिक आहे.  
क्रोधाच्या एका क्षणी संयमराखला तर पश्चात्तापाचे शंभर दिवस येत नाहीत.  
दिवा अंधार खातो, त्यामुळेकाजळीची उत्पत्ती होते. तद्वतच आपण ज्या प्रकारचे अन्न खातो, त्याच प्रकारचे आपलेआचारविचार होतात.  
वाढत्या वयामुळे सुरकुत्या पडणारच असतील तर त्या शरीरावरपडोत, मनावर नकोत.  
आपत्ती नेहमी हानी करण्यासाठी येते असे नव्हे !  
आळस इतका सावकाश प्रवास करतो की दारिद्रय त्यास ताबडतोबगाठते.  
हाताचे भूषण दान करणे हे आहे. कंठाचे भूषण सत्य बोलणे हे आहे.शास्त्रवचने ऐकणे हे कानाचे भूषण आहे. इतके असताना बाह्य आभूषणांची गरजचकाय?  
राईएवढा दोष लपविण्याने तो दोष पर्वताएवढा मोठा होतो; पण तो दोष कबूलकेल्याने नाहीसा होतो.  
स्वर्ग किंवा नरक स्वत:च्या कृत्यांनी बनविता येतो, म्हणूनच सत्कर्मे करा.  
जीवन म्हणजे फसवणूक ! आशेने मूर्खात काढल्यामुळे ह्याफसवणुकीला आपण कौल देतो. उद्या हा कालच्यापेक्षा जास्तच फसवणूक करतो.  
घर हीस्वातंत्र्यभूमी आहे. जगामध्ये ह्याच जागेवर मनुष्य वाटेल ते प्रयोग करूशकतो.  
संभाषण करताना ज्याचा मागून पश्चातापकरावा लागेल, असा एकही शब्दउच्चारता कामा नये.  
लहान लहान बोबड्या बाळांच्या ओठातून व अंत:करणातून दिसूनयेणारा थोर परमेश्वर म्हणजेच आई !  
जीवन एक पुष्प आहे, प्रेम हा त्याचा सुगंधआहे.  
पुस्तके म्हणजे तुमचे मन निर्मळ करणारा साबण आहे.  
जीवन हा हास्यआणि अश्रू यांचा सुरेख संगम आहे.  
जितक्या अपेक्षा कमी, त्या प्रमाणात मनालाशांतता अधिक लाभते.  
खरा सामर्थ्यवान तोच की, जो दुसर्‍याची चूक झाली तरीत्याला क्षमा करून कायमचा आपला करतो.  
निरोगी शरीर व निष्पाप मन ही दोन असलीम्हणजे त्यात सर्व काही आले.  
आपली जसजशी प्रगती होत जाते, तसतशा प्रगतीच्यामर्यादा जास्त जास्त जाणवू लागतात.  
कर्ज काढणे ही एखादी जड वस्तूडोंगरमाथ्यावरून खाली लोटून देण्याइतके सोपे आहे, परंतु ते फेडणे म्हणजे तीच वस्तूखालून डोंगरमाथ्यावर वाहून नेण्याइतके कष्टप्रद आहे.  
मूर्ख मनुष्य आपले हृदयजिभेवर ठेवतो. तर शहाणा आपली जीभ हृदयात लपवून ठेवतो.  
चांगल्यातला चांगुलपणाजाणायलासुध्दा अंगी चांगुलपणा असावा लागतो.  
बुडणार्‍याला सहानुभूती म्हणजेत्याच्याबरोबर बुडणे नव्हे.  
स्वत:च्या बुध्दीनं चालून चूक करण्यापेक्षादुसर्‍यानं दाखविलेल्या मार्गानं चालणं अधिक चांगलं.  
जे तलवार चालवतील तेतलवारीनेच मरतील.  
अहंकारापेक्षा नम्रतेचे मोल महान आहे.  
पायदळीचुरगाळली जाणारी फुले चुरगाळणार्‍याच्या पायांना मात्र सुगंधदेतात.  
मैत्रीच्या रोपट्याला नेहमी प्रेमरूपी पाण्याचे सिंचन आवश्यकअसते.  
विद्येचे फळ म्हणजे चारित्र्य आणि सदाचार.  
मनाने संत बनायलापाहिजे, नुसते बाहेरून संत बनणे हे योग्य नाही.  
भुतं जगात नसली तरी ती माणसाच्या मनात असतात.  
कीर्तीची नशा दारूच्यानशेपेक्षा भयंकर असते. एक वेळ दारू सोडणे सोपे आहे; परंतु कीर्तीचा हव्यास सोडणेअत्यंत कठीण आहे.  
दुष्टांच्या संगतीने सदाचार लोप पावतो.  
आजचा पुरूषार्थ उद्याचे भाग्य ठरणार आहे.  
गर्वाने देव दानव बनतात, तरनम्रतेमुळे मानव देव बनतो.  
धैर्य ही आनंदाची चावी आहे.  
अनेक मूल्यवानपदार्थांनी भरलेले विश्व जरी मनुष्याला दिले, तरी त्याचे समाधान होणार नाही, कारणमोह हा अनिवार्य आहे.  
चालीरीती म्हणजे सद्गुणांच्यापडछाया.  
त्यागाशिवाय समता नाही, समतेशिवाय शांती नाही आणि शांतीवाचून प्रगतीनाही.  
त्यागाची शक्ती हेच अलौकिकत्व.  
परमार्थामध्ये अधिकार कोणीकोणाला देऊन येत नसतो. आपला अधिकार आपल्या कृतीवर अवलंबून असतो.  
लांब जीभआयुष्य कमी करते.  
ज्ञान दाखविण्यापेक्षा, अज्ञान लपविणे कठीणअसते.  
कला ही भूतकाळाची कन्या, वर्तमानकाळाची पत्नी आणि भविष्यकाळाची माताअसते.  
अहंकार हा तपसाधनेचा महान शत्रू आहे.  
विचार परिपक्व झाले कीशब्दांचे रूप घेऊन कागदावर उतरवता येतात.  
ज्ञानाशिवाय मनुष्य आंधळा आहे आणिकलेशिवाय जीवन नीरस आहे.  
भूतकाळासाठी रडण्यापेक्षा वर्तमानकाळाशी लढण्यातआणि भविष्याच्या शिखरावर चढण्यातच खरा पराक्रम आहे.  
प्रतिभा ही अनंतपरिश्रमाने सामावलेली असते.  
सत्याचा शेवट सुख-समाधानाच्या वाटेनेजातो.  
अचल प्रीतीची किंमत चंचल संपत्तीने कधी होत नाही.  
ढोंग म्हणजेसद्गुणापुढे दुर्गुणाने स्वीकारलेली हार आहे.  
दु:ख अनावर झाले की माणसालाहसू येते, आणि सुखाचा अतिरेक झाला की रडू येते.  
लबाडी केल्यामुळे तात्पुरते फायदे होतात, पण कायम स्वरूपाच्या कल्याणाचा नाशहोतो.  
पैशावर विश्वास ठेवण्यापेक्षा विश्वासावर पैसाठेवावा.  
कामक्रोधांना आपसात लढवून मारणे यात ज्ञानाचे कौशल्यआहे.  
महत्वाकांक्षेला किल्ली दिल्यावर संकटांचे, नशिबाचे काटे आपोआपफिरतात.  
माणूस जगात शोभून दिसतो तो मोत्यांच्या हारांनी नव्हे, तर घामाच्याधारांनी.  
खुशामत जो करतो व जो करून घेतो ते दोघेही आपले व्यक्तिमत्व भ्रष्टकरतात.  
समजूत व विवेक यांचा साहजिक परिणाम संभाव्य आपत्तीविरूध्द वेळेवरउपाय योजणे हा होय.  
चांगली, योग्य पत्नी म्हणजे कुटुंबाची शोभा व घराचीलक्ष्मी असते.  
मनुष्याच्या मागे फक्त त्याचा चांगुलपणा राहतो, बाकी सर्वनष्ट होते.  
हिंमत ही अंत:करणातून निर्माण होणारी वस्तू आहे; संपत्तीच्याआकड्यात निर्माण होणारी नाही.  
नावे ठेवणे सोपे आहे; परंतु नाव कमावणे अवघडआहे.  
दान घेण्यात वाटणारे सुख हे क्षणिक असते; परंतु दान देर्‍याने जे सुख प्राप्तहोते ते जीवनभर पुरत असते.  
चारित्र्य मनुष्याला बनवत नाही, परंतु मनुष्यचारित्र्य निर्माण करीत असतो.  
समाधान म्हणजे एक प्रकारचे वैभव असून तेअंत:करणाची संपत्ती ज्याला ही संपत्ती सापडते तो खरा सुखीहोतो.  
दुष्कृत्याची कबुली हीच सत्कृत्याचा प्रारंभ ठरतो.  
दुसर्‍यावरअन्याय करण्यापेक्षा तो अन्याय आपण स्वत: सहन करणे जास्त चांगलेअसते.  
हातातून जोराने फेकलेला दगड जसा परत घेता येत नाही, तसे उच्चारलेल्याशब्दांच्या बाबतीत होऊन दुष्परिणाम भोगावे लागतात.  
निसर्गावर तुम्हालाप्रभुत्व हवे असल्यास निसर्गाचे नियम नीट पाळलेच पाहिजेत.  
आपले जीवन सार्थकरायचे असल्यास, स्वत:चा विचार दुय्यम प्रतीचे ठरवून इतरांचे हित पाहावे व त्यालाजपावे.  
नशीब दारापाशी येते व शहाणपण घरात आहे की नाही याची चौकशीकरते.  
कृतीशिवाय जे बोलतात, त्यांची शेवटी फसगत होते. बोलावे असे वाटतेतोपर्यंत बोलणे थांबविणे जरूर आहे.  
यशामुळे मतिभ्रष्टता आली की, अपयशाची गाठपडलीच !  
ज्या अपेक्षा आपण पुरवू शकत नाही, त्या निर्माण करूनयेत.  
सावधगिरी हीच मनुष्यास भित्रे बनविते.  
ईश्वराने बुध्दीहूनउत्तम अथवा अधिक पूर्ण अथवा सुंदर असे दुसरे काही निर्मिले नाही.  
बुध्दी आणिभावना यांचा समन्वय म्हणजेच विवेक.  
झाडाच्या पानावरील दंवबिंदूप्रमाणे मानवीजीवन हे काळाच्या किनार्‍यावर नाच करीत असते.  
त्याग हा जीवन-मंदिराचा कळसआहे.  
जीवन ही लढाई आहे. जीवन हा यज्ञ आहे. जीवन हा सागर आहे. प्रीती आणिपराक्रम हेच जीवनाचे डोळे !  
जीवन विफल होण्याच्या भीतीसारखा दुसरा शापनाही.  
गरज कायदा ओळखत नाही.  
सुधारणा म्हणजेच ज्याच्यामुळे मनुष्य आपले कर्तव्य बजावीत राहतो तेआचरण.  
मोठमोठी कामे ही ताकदीने केली जात नाहीत, तर ती सहनशक्तीनेहोतात.  
थोरांच्या दुर्गुणांचीदेखील गुण म्हणून वाखाणणी केली जाते.  
मानवाच्या खोलवर अशा अनुभवांना फुटलेली वाचा म्हणजे धर्म.  
कोवळे स्मितम्हणजे दु:खावरचे मलम.  
जे अंत:करणातून निपजते तेच अंत:करणाला जाऊनभिडते.  
आत्म्याची सुधारणा हा सर्व सुधारणांचा आत्मा आहे.  
कळकळ हीजीवनाची सुरूवात करते; तर त्याग त्याचा शेवट करतो.  
कर्माने, प्रज्ञेने वा धनाने नव्हे; त्यागानेच अमृतत्त्वाचा लाभहोईल.  
पायदळी चुरगळलेली फुले, चुरगळणार्‍या पायाला आपला सुगंध अर्पण करतात.खर्‍या क्षमेचे कार्य हेच आहे.  
अभिमानाचा त्याग करणारा माणूस लोकांच्या प्रेमास पात्र होतो. राग सोडलेल्यासदु:ख होत नाही. अभिलाषा सोडलेला माणूस श्रीमंत होतो व लोभ सोडलेला खरा सुखीहोतो.  
नुसत्या गंमतीला किंमत नाही, तर हिंमतीला आहे.  
आवड असावीम्हणजे सवड आपोआप होते.  
खरा धर्म हा बड्या लोकांच्या चैनीची वस्तू नसून, सर्व लोकांची ती मूलभूत गरज आहे.  
जीवन म्हणजे आश्चर्याची मालिकाच ! उद्याचारागरंग आपणास आज कधीच समजणार नाही.  
जो स्वत:च कुणाचा तरी गुलाम असतो, त्यालाच दुसर्‍यावर हुकमत गाजवाविशी वाटते.  
स्तुतीने चांगली माणसे सुधारतात, तर वाईट माणसे बिघडतात.  
सत्तेची हाव हाएक अत्यंत प्रबळ विचार आहे.  
चांगल्या धनुर्धराची ओळख त्याने धरलेल्यानेमावरून समजते. जवळ बाळगलेल्या बाणावरून नाही.  
दु:खद घटना येताना गरूडाच्याभरारीने येतात आणि जाताना मात्र मुंगीच्या पावलंनी जातात.  
जीवन हा एक धुळीनेमाखलेला रस्ता आहे. त्यावर अगदी जपुन पावले टाकली पाहिजेत.  
उत्पत्तीशिवायस्थिती नाही, स्थितीशिवाय लय नाही, लयावाचून पुन: उत्पत्ती नाही.  
क्वचित अर्थ न कळला, तरी नित्य पठनानेही आपली वाणी पवित्र होते व हळू हळू मनशुध्द होत राहाते.  
मनुष्याला राग आला की तो किती खोटे बोलतो याला सुमारचनसतो. कारण रागाच्या भरात त्याची विचारशक्ती व सत्याबद्दलची निष्ठा नाहीशी होऊनगेलेली असते.  
दाट धुक्याने क्षणभर दृष्टीला दिसत नाहीसा होणारा पर्वतजेथल्या तेथे व जसाच्या तसाच राहतो. धुके लवकरच निघून जाते.  
जी माणसे आपल्याकुवतीप्रमाणे इच्छा करतात, सामर्थ्यानुसार काम करतात व कुणाचा अनादर करीत नाहीत; तीमाणसे कर्तव्यदक्ष समजावीत.  
विश्रांती मिळविण्याची धडपड करण्यातच माणसे थकूनजातात.  
स्वत:च्या वाट्याला जरी काटे आले असले, तरी दुसर्‍याला गुलाबाची सुंदर फुले देतायेतात.  
पापी माणसे तोंडानं बळकट असतात; पण अंत:करणांनं दुबळीअसतात.  
आत्मविश्वास, इच्छाशक्ती व दृढ निर्णय ह्या त्रिवेणी संगमाने जीवनाचाझरा जलद वाहत जातो.  
स्वार्थाची ढाल आणि दुष्कृत्यांची तलवार हाती घेऊनलढणारा वीर स्त:च्या मरणाला कारणीभूत होतो.  
कीर्तीरूपी दंवबिंदूंनी हृदयरूपीपान जास्त चमकत राहाते.  
दु:खी माणासाला मदत करण्यासाठी लांबवलेला एक हात, प्रार्थनेसाठी जोडलेल्या दोन हातांपेक्षा अधिक उपयुक्त आहे.  

जो स्वत: दानधर्म करतो आणि दुसऱ्यांनीही करावा असे इच्छितो तो सात्विक.जो लवकररागावत नाही पण शांत होतो, तो सात्विक. जो कोणी, तुझे ते तुझे आणि माझे तेही तुझेअसे म्हणतो तो सात्विक.   
जीविताचे कोडे हे केवळ सुखाच्या मार्गाने सुटत नाही, दु:खही भोगले तरच आयुष्याचा अर्थ स्पष्ट समजतो.  
सुख दु:खाच्या लंपडावातच जीवनाचाखराखुरा आनंद आहे.  
व्देषाला सहनुभूतीने आणि निष्कपटतेने जिंका.  
माणूस शक्तिमान असल्यास इतर माणसे त्याला वश होतात व तो जर शक्तिमान नसला तर ते त्याचेशत्रू होतात.  
सचोटीचा मनुष्य निर्माण करणे हीच परमेश्वराची उदात्त कलाकृतीहोय.  
कोणतीही वस्तु चांगली वा वाईट नसते. फक्त आपले विचार तिला तसे रूपदेतात.  
मिळालेल्या आनंदाचा आस्वाद घ्यावा. गमावलेल्या सुखासाठी हळहळण्यात मनगुंतवणं व्यर्थ होय.  
मोती होऊन सुवर्णाच्या संगतीत राहण्यापेक्षा दंवबिन्दूहोऊन एखाद्या तहानलेल्याची तहान भागवणे अधिक श्रेष्ठ होय.  
स्नेहाचा एककटाक्ष दु:खी हृदयाला कुबेराच्या संपत्तीपेक्षा अधिक मोलाचा असतो.  
खऱ्यालाकेव्हाही मरण नाही नि खोट्याला शंती नाही.  
बुध्दीने कळते पण कृतीशिवाय वळतनाही.  
चांगली वागणूक हा यशोमार्गाचा पहिला टप्पा आहे.  
लोक जितकेहुशार आणि कारागीर, तितक्या कृत्रिम गोष्टी जास्त.  
सुवचन श्रवणाने शहाणपण तरदुर्वचन बोलण्याने पश्चाताप करण्याची पण पाळी येते.  
तारूण्य म्हणजे चुका, प्रौढत्व म्हणजे लढा आणि वृध्दत्व म्हणजे पश्चाताप.  
शुध्द भक्ती हे सोंगनसून मन सुधारण्याचा तो एक मार्ग आहे.  
नियम अगदी थोडा असावा, पण तोप्राणपलीकडे जपावा.  
हक्कासाठी झगडण्यापेक्षा कतर्व्याशी प्रामाणिक राहा.  
जो लवकर रागावतो व लवकर शांत होतो, त्यास हानी कमी व लाभअधिक.  
जो द्रव्य वाढवितो तो काळजी वाढवतो, परंतु जो विद्या वाढवितो, तोज्ञान वाढवतो.  
अपराध्याला क्षमा करणे चांगले, विसरणे तर त्याहूनहीउत्तम.  
बौध्दिक स्वातंत्र्य संपादणे व धैर्याने त्याचा उपयोग करणे हेप्रगतीचे मूळ होय.  
माणसे जन्माला येता पण माणुसकी निर्माण करावीलागते.  
मोहपाशमुक्त झाल्यानेच मनुष्याला देवत्व प्राप्त होते.  
वासनामोकाट सुटली तर ती स्वत:च स्वत:ची राखरांगोळी करून टाकणारी ज्वालाबनते.  
मोठी माणसे व छोटी मुले यांना जोडणारा एक पूल म्हणजे खेळकरपणा होय.  
कशात तरीरमून गेल्याशिवाय माणूस सुखी होऊ शकत नाही.  
मानवी जीवनाचे कीर्ती, पराक्रम, प्रतिभा, संपत्ती इत्यादी वस्त्रालंकार आहेत पण त्याचा आत्मा म्हणजे प्रेम, वात्सल्य, भूतदया इत्यादी भावना होय.  
कल्पकता ही शुक्राच्या चांदणीसारखीअसते.  
मरणात खरोखर जग जगते । आधि मरण, अमरपण मग येते ।  
आशेची मंदिरे म्हणजेवाळूतले किल्ले होत.  
पुस्तकातल्या सार्‍या खुणा पुस्तकातच राहतात. पण ज्यातल्याखुणा आपण कधीही विसरत नाही असा एकच ग्रंथ आहे, आणि तो म्हणजे जीवन !  
चाळीशीच्याअलिकडे मनुष्य शूर वीर असतो, पण ती उलटताच तो मुत्सद्दी बनतो.  
आयुष्य ही एकअकल्पित प्रसंगांची मालिकाच आहे.  
सत्य हे कित्येकदा कल्पित कथेपेक्षाहीचमत्कृतिजनक असते.  
दुसर्‍याचे दु:ख कळायला आधी त्याच्याबरोबर जळायला हवं.  
जगही एक मयसभा आहे. जगाचा अनुभव हा एक आरसा आहे.  
श्रद्धेची मुळे हृदयात असतात, जिभेच्या टोकावर नसतात.  
चेहर्‍याप्रमाणे माणसाच्या अक्षरावरही काळचा परिणाम होतअसतो.  
कीर्ती ही पाण्यात खडा टाकल्याबरोबर उत्पन्न होणार्‍या बुडबुड्याप्रमाणेअसते.  
कीर्तीचे फूल आज ना उद्या सुकत असेल, पण ते फुलत असताना मिळालेला उन्मादकआणि संजीवक सुगंध मात्र चिरंतन असतो.  
वस्त्रांनी मनुष्याच्या शरीराचे, फुलांनीकेसांचे तर सुभाषितांनी मनाचे सौंदर्य वाढते.  
सुभाषितांची आवड ही मनाला लागलेलीपूर्णत्वाची तहान होय.  
आदर व आवड ही भावंडे असली तरी त्यांच्या स्वभावात मात्रमहदंतर आहे.  
चांदणे जगाला सुंदर करते पण अंधार त्याला एकजीव करतो.  
आयुष्य हेएक पारिजातकाचे झाड आहे. त्यावर चिमुकली, क्षणात कोमेजून जाणारी पण विलक्षण सुगंधीअशी अगणित फुले नेहमी फुलत असतात.  
कल्पना हे काव्याचे शरीर आहे तर कर्तृत्व हात्याचा आत्मा आहे.  
ऎन पंचविशीत मनुष्याला आयुष्य हा फुलांच्या पायघड्यांवरचाप्रवास वाटतो.  
दिवस मनुष्याला यंत्र बनवतो तर रात्र त्याला काव्यमय करून सोडते.  
काव्य व शास्त्र यांचा मधुर संगम म्हणजेच मनुष्याचे जीवन होय.  
अहंकार हाजीवनाचा आवश्यक भाग, पण तो पावसासारखा असतो.  
अहंकाराचा अभाव हा माणसाला दगडबनवितो, तर अहंकाराचा अतिरेक हा माणसला हिंस्र पशू बनवितो.  
जसा मित्र निवडावातसाच लेखकही निवडावा.  
आदर्शाची गती वरवर असते तर शिष्टाचाराची गती खाली असते.  
काल हाच सर्वोत्तम उपदेशक आहे, त्याच्या सल्ल्याने चाला.  
सल्लामसलतीचाविश्वास हा माणसामाणसातील सर्वात श्रेष्ठ विश्वास आहे.  
धर्म अनेक असतात, पणनीतिमत्ता एकच असते.  
देवमाणूस होण्यापेक्षा माणूस म्हणून जगण्यातच सार्थक आहे.  
जीवनाच्या वेलीला कागदी फुले चिकटविण्यापेक्षा ती आपोआप कशी फुलेले ते बघावे.  
शेरभर कल्पनेपेक्षा गुंजभर अनुभव अधिक महत्वाचा.  
धर्माचे आचरण करायला मनाचेफार मोठे सामर्थ्य लागते. ते बुद्ध, ज्ञानेश्वर, रामदासांच्या अंगी होते.  
भावनाशील मनुष्य जीवनप्रवाहात पोहत जातो. तो प्रवाहपतित कधीच होणार नाही.  
मनुष्य म्हातारा झाल्यावर त्याच्या चेहर्‍यावर लहान मुलाप्रमाणे वेड्यावाकड्यारेघोट्या ओढण्याची काळपुरुषाला जरी लहर येत असली तरी चेहर्‍याचे वैशिष्ट्य काहीत्याला नाहीसे करता येत नाही.  
जगाच्या बाजारात उपदेशच अधिक स्वस्त असतो.  
जीमाणसं सुदैवानं डोंगरावर चढतात ती दरीत उतरतच नाहीत.  
सत्य हे कल्पनेहूनहीविचित्र असते.  
जाळावाचून नाही कड । मायेवाचून नाही रड ।  
संपत्तीने अमृतत्वप्राप्त होत नाही.  
ज्याने वेळ घालविला त्याच्याजवळ गलवायला दुसरे काही उरतनाही.  
मनुष्यातला देव प्रकट होतो तो परांच्या गाद्यांवर लोळून नव्हे तरकाट्याकुट्यातून धावत जाऊन !  
माणसाला जे पाहण्याचे धाडस होत नाही तेचत्याच्यापुढे आणून उभे करण्यात दैवाला मौज वाटते.  
वियोगावाचून प्रीती फुलतनाही.  
माणसाचं मन मोठं विचित्र असतं. प्रेम आणि अहंकार, आशा आणि भीती यांचा पाठशिवणीचाखेळ तिथं अष्टौप्रहर चालतो. तो खेळ कधी संपत नाही आणि माणसाचं दु:ख कधी कमी होतनाही.  
प्रेम हा जुगार आहे. माणसाचा जीव घेणारा जुगार आहे.  
देशभक्ताचंरक्त म्हणजे स्वातंत्र्य-वृक्षाचे बीजच होय.  
माणूस जर स्वत:च किड्याप्रमाणेराहू लागला, तर त्याने दुसर्‍याने आपल्याला तुडविले म्हणून कुरकुर करत बसूनये. 
बुध्दी आणि भावना यांचा समन्वय म्हणजेच विवेक.  
जो मूळचाचसद्गुणी असतो, त्यावर दुर्गुणाचा काहीही परिणाम होत नाही.  
जीभ ही तीन इंचलांबीची खरी! पण तिच्यात सहा फूट माणसाला मारण्याचे सामर्थ्य असते.  
धावत्यापाण्याला अचूक मार्ग सापडतो.  
अत्तर तयार व्हायला फुलं सुगंधी असावीलागतात.  
जितकी माणसं तितकी दु:खं! काही दु:ख उघड उघड दाखविता येतात. काहीकाळजात खोल खोल लपवावी लागतात.  
भावना बुध्दीपेक्षा अधिक हट्टी असते.युगायुगांचे संस्कार तिच्या कणाकणात भिनलेले असतात.  
म्हातारपण व मृत्यूयांच्या वेगवान प्रवाहात वाहत जाणार्‍या जीवांना धर्म हा दीपगृहासारखा आहे.धर्माचरणानेच उत्तम प्रतिष्ठा व सद्गती लाभते.  
जखमांची भरपाई न्यायाने करा:निष्ठुरतेची भरपाई प्रेमाने करा.  
नीतीचा खून समाजाला पाहवत नाही! पण माणसाचाखून तो हसतमुखाने पाहतो. माणसासाठी नीती असते. नीतीसाठी माणूसनसतो.  
प्राप्तीपेक्षा प्रयत्नांचा आनंद विशेष होय.  
मनुष्याच्याआत्म्याला पंख आहेत: शरीराला नाहीत. त्या शरीरानं पृथ्वीवरच चाललं पाहिजे. खडेकाटे, खाचखळगे, जीवजिवाणू हा सारा जीवनाचा भाग मानून त्यानं जगलं पाहिजे.  
लग्न हाकरार नसून संस्कार आहे.  
संसाराच्या नौकेला नवरा शिडासारखा तर बायकोसुकाणूसारखी असते.  
निसर्ग जितका कोमल तितकाच क्रूर आहे.  
कुठल्याहीसंकटसमयी मनुष्य आपल्या ध्येयापासून ढळला तर तो जिवंत असून मेल्याप्रमाणेआहे.  
पाणी पर्वतात राहू शकत नाही, त्याचप्रमाणे सूडाची भावना थोर पुरूषाच्याहृदयात राहू शकत नाही.  
मनुष्याची मुद्रा म्हणजे त्याचा जीवनग्रंथ. जीवनाच्याअनेक अनुभवाच्या रेषा उमटलेल्या असतात. काही रेषा अस्पष्ट तर काही खोलअसतात.  
गौरव हा पडण्यात नाही; पडून उठण्यात आहे.  
चालीरीती म्हणजेसद्गुणांच्या पडछाया.  
परिस्थितीच्या अधीन होण्यापेक्षा परिस्थितीलाच आपल्याइच्छेप्रमाणे वाकविले पाहिजे. निदान तसा प्रयत्न तरी केला पाहिजे.  
जीवन हीलढाई आहे, जीवन हा यज्ञ आहे, जीवन हा सागर आहे. प्रीति आणि पराक्रम हेच जीवनाचेडोळे !  
जगातील वाईट माणसं खाण्याकरिता जगतात आणि चांगली माणसं जगण्यासाठीखातात.  
सत्य हे ताकातील लोण्यासारखे असते, खाली ढकलले तरी ते थोड्याच वेळातपृष्ठभागावर येऊन तरंगते.  
अहंकार व लोभ हे माणसाच्या नव्व्याण्णव टक्केदु:खाचे कारण आहेत.  
विचार हा जनक आणि शब्द हा त्याचा पुत्र.  
राखेच्याढिगार्‍याखाली ठिणगी विझून जावी तसं अनेकातलं देवत्व हळू हळू निस्तेज होतजातं.  
देवाने एक दरवाजा बंद केला, तरी तो हजारो दरवाजेउघडतो.  
सद्गुणाकरिता नेसलेली चिंधीदेखील बादशाही थाटाची बनते.  
याचनाहे आयुष्यातलं सर्वात अवघड वक्तृत्व आहे.  
जीवनाचे मुखवटे तेवढे दर पिढीलाबदलतात, पण त्याचा आत्मा एकच असतो.  
तोंडातून बाहेर न पडलेल्या शब्दांवर आपलीसत्ता असते. तोंडातून शब्द बाहेर पडले की त्यांची तुमच्यावर सत्ताचालते.  
मागितल्याशिवाय मिळणारी गोष्ट दुधाप्रमाणे असते. मागितल्यानंतरमिळणारी गोष्ट जलासमान असते आणि बळजबरी करून लाभते ती रक्तासमानअसते.  
काळासारखा धन्वंतरी दुसरा कोणी नाही. दुभंगलेले हृदय कसे जोडावे आणिवठलेले झाड कसे पालवावे, हे त्याला कळत असते.  
दंभ म्हणजे दुर्गुणांनीसद्गुणांना दिलेला मान होय.  
सर्व काही गेल्यावर आपल्याजवळ जे काही उरतेत्याला अनुभव म्हणतात.  
आत्म्याची सुधारणा हा सर्व सुधारणांचा आत्माआहे.  
जे नंतर चांगले वाटते ते कृत्य `नैतिक' आणि जे कृत्य नंतर दु:खकारकठरते ते `अनैतिक'.  
पृथ्वीतलावरील दु:खे ही जीवनात नसतात, तर ती दु:खेसंकुचित दृष्टीने पाहणार्‍या मानवाच्या मनात असतात.  
हेतू, परिणाम आणि स्वरूपही तिन्ही पाहून कर्माची योग्यता ठरवावी.  
दुष्टाससुध्दा शक्ती असू शकते आणितो मोहक स्वरूप धारण करू शकतो.  
आपण जे सत्य शोधीत आहो, ते या जगात आहे. अगदीआपल्यापाशीच आहे. पण ते आपल्याला दिसत नाही, कधीही दिसणार नाही. त्याच्या सुवासानंधुंद होऊन ते धुंडून काढण्याकरिता धावत सुटता, याचंचनाव जीवन !  
लहानमुलांचं सुखदु:खाचं जग किती चिमणं असतं. जणू काही चिमणीचं घरटंच ! मात्र त्याघरातल्या कापसाला मुलांच्या दृष्टीनं सिंहासनापेक्षा अधिक महत्व असते.  
खरंकाव्य प्रणयाच्या पहिल्या फुलोर्‍यात नाही. ते संसारात, त्या फुलांच्या निर्माल्यातआहे. ते सुखदु:खांच्या संमिश्र अश्रूत आहे.  
शंभर गोष्टी बोलण्यापेक्षा एकगोष्ट प्रत्यक्षात आणणारा श्रेष्ठ होय.  
आयुष्याच्या लढाईत पुष्कळ वेळा नकोअसलेल्या अनेक तहांवर माणसाला सही करावी लागते.  
सेवा जवळून, आदर दुरून आणिज्ञान आतून असावे.  
कळकळ ही जीवनाची सुरूवात करते तर त्याग हा त्याचा शेवटकरतो.  
प्रीती म्हणजे केवळ क्षणिक वासनेची तृप्ती नव्हे ! माणसालास्वत:पलीकडे पाहायला लावणारी उदात्त भावना आहे ती !  
काही काही दु:खंएकट्यानंच सोसण्यात सुख असतं.  
मृत्यूच्या छायेत माणसाचा आत्मा जागृत होतोहेच खरं.  
वयानं मोठ्या झालेल्या माणसाचं सर्वात मोठं दु:ख हेच आहे की त्यालालहानासारखं मोकळेपणानं मनसोक्त रडता येत नाही !  
जी भक्तीचं रूप घेऊ शकते तीचखरी प्रीती.  
प्रतिभा ही अनंत परिश्रमात सामावलेली असते.  
माणुसकीचीवाढ म्हणजे सुधारणा.  
भक्ती हे सोंग नाही, मन सुधारण्याचा तो एक मार्गआहे.  
निष्ठेने जे आपली कार्ये करतात: ते परमेश्वराच्या विकासत्वाला अनुसरूनउन्नती पावतात.  
ज्वाळांनी जळू शकत नाही, संकटाने पडू शकत नाही, स्वार्थाच्याविचाराने पोखरलं जात नाही, त्याला घर म्हणतात.  
मुलांना अक्कल येण्याचे वययेते, तेव्हा मोठ्यांची अक्कल गेलेली असते.  
मनुष्याची मुद्रा म्हणजेजीवनग्रंथ. डोळे म्हणजे तर जीवनातील अनुभवाने भरलेले डोह.  
ओठातून उच्चारल्याजाणार्‍या सहानुभूतीच्या सहस्त्र शब्दांपेक्षा मदतीसाठी पुढे आलेला एक हात अधिकश्रेष्ठ !  
गरूडाचे पंख लावून चिमणी पर्वताचं शिखर गाठू शकेलका?  
उदात्त दु:ख हेच क्षुद्र दु:खावरचं या जगातलं उत्कृष्टऔषधआहे.  
प्रत्येक काळया ढगाला रूपेरी किनार असते हे विसरू नका.  
प्रत्येकवस्तूंत आणि व्यक्तीत सौंदर्य, सामर्थ्य आणि साधुत्व यापैकी काही ना काही लपलेलंअसतं.  
भीती म्हणजेच सुरक्षिततेचा पाया.  
भिंतींना कान असतात आणिकुंपणांना डोळे असतात.  
एखादे लहानसे छिद्रदेखील विशाल जहाजालाबुडविते.  
साधू किंवा संत सद्गुणांचे आचरण अशा रीतीने करतो, की ते कुणासहीआकर्षक वाटावे.  
रिकामं पोतं सरळ उभं राहू शकणारच नाही.  
उघड दिसणारेवैभव साधूलाही मोहात पाडू शकते.  
मोठा मासा लहान माशाला गिळतो.  
हिराहिर्‍यालाच कापू शकतो.  
साम्राज्यापेक्षाही समाधानाची किंमत जास्त आहे.  
तुमचा शेजारी म्हणजे तुमचाच आरसा होय.  
झोपडपट्टी ही संस्कृतीचे मोजमापआहे.  
वासना उपभोगल्याने तृप्त होत नाहीत, उलट चेकाळतात.  
धनवान असणाराकंजुष मनुष्य, गरीबापेक्षा अधिक दरिद्री असतो.  
सत्य आणि न्याय ह्याहूनकोणताच धर्म मोठा नसतो.  
मानवी जीवनातील अर्धी दु:खे परस्परातील दया, परोपकारआणि सहानुभूतीने कमी करता येतात.  
लाकूड जळते कारण त्यामध्ये जळण्याजोग्यावस्तू असतात. तसेच मनुष्य सत्कीर्ती संपादतो कारण त्यासाठी आवश्यक गुणत्याच्यामध्ये असतात.  
प्रामाणिकपणे केलेल्या कामात मान असतो.  
जी हानीआपण करतो आणि जी हानी आपण सहन करतो - या दोन्ही गोष्टी एकाच तागडीत तोलता येतनाहीत.  
ज्या वेळी न्यायाधीशच चोर्‍या करतात, त्या वेळी चोरांना चोरीकरण्याचा अधिकारच प्राप्त होतो.  
प्रार्थनेने इच्छाशक्ती वाढते; इच्छाशक्तीवाढली की प्रतिकूल परिस्थितीवर मात करण्याचे सामर्थ्य येते, हुरूप येतो, उत्साहवाढतो, जीवन जगावेसे वाटते.  
बुध्दीपेक्षाही कर्म करताना स्वस्थ मनाचीआवश्यकता असते. मनस्वास्थ्य नसेल तर बुध्दी असूनही कर्म नीट होऊ शकतनाही.  
जीवनात आपले ध्येय कितीही दूरचे असले, तरी त्याच्याकडे जायचे म्हणजेप्रथम एक पाऊल टाकूनच प्रारंभ करावा लागतो व तसेच करीत गेले म्हणजे हळूहळू आपणध्येयाजवळ पोहोचतो.  
समजेल अशा तऱ्हेनेसत्य सांगत गेले, तर कोणालाहीत्याविषयी अविश्वास वाटत नाही.  
जगातील निम्मी दुष्कृत्ये भित्रेपणामुळे घडतअसतात आणि जो असत्य बोलावयास घाबरतो तो या जगात दुसर्‍या कोणत्याही गोष्टीला घाबरतनसतो.  
जीवन म्हणजे एक अनंत आव्हान, प्रदीर्घ साहस व पात्रतेची खरीखरी कसोटीचहोय.  
एखादी व्यक्ती जे बंधन स्वत:वर आपल्या बुध्दीने लादून घेते, तेआचरण्यात तिला एक प्रकारचा आनंद असतो, अभिमान वाटतो.  
प्रार्थनेमुळे अहंकारनष्ट होत राहतो.  
यौवन आणि आशा यांची जोडी अभंग आहे.  
जगण्याच्या इच्छेत मरणाचे बीज आहे.जगण्याची इच्छा गेली म्हणजे मरण मेले.  
हृदयविना केलेली ओठांची हालचाल व्यर्थआहे.  
एखाद्या हल्ला करणार्‍या शत्रूबद्दल काळजी करण्यापेक्षा, एखाद्यास्तुती करणार्‍या मित्राबद्दल सावधानता बाळगणे इष्ट होय.  
जो पाप करतो तोमाणूस, ज्याला त्याबद्दल दु:ख वाटते तो संत, जो त्याबद्दल फुशारकी मारतो तोसैतान.  
सद्गुणाला कधीही वार्धक्य येत नाही.  
देवळे आणि धर्म नष्टझाल्यानंतर ईश्वर हा स्वत:चे मंदिर मानवाच्या हृदयात उभारत असतो.  
शरीरपाण्यामुळे, मन सत्यामुळे व आत्मा ज्ञानामुळे पवित्र राहातो.  
दानशूरव्यक्तीच्या धनसंचयातील धन कधीच कमी होत नाही.  
सर्व कलांमध्ये `जीवनजगण्याची कला' हीच श्रेष्ठ कला आहे.  
जोपर्यंत मनुष्याला कामिनी व कांचनाचामोह सुटत नाही, तोपर्यंत त्याला परमेश्वराचे दर्शन होऊ शकणार नाही.  
सत्य, क्षमा, संतोष, ज्ञान, धैर्य, शुध्द मन आणि मधुर वचन म्हणजे प्रार्थनेची प्रार्थनाहोय.  
दृढ विश्वास हाच महान कार्याचा जनक आहे.  
ज्ञान हे पैशापेक्षाश्रेष्ठ आहे, कारण पैशाचे रक्षण तुम्हाला करावे लागते; परंतु ज्ञान तुमचेच रक्षणकरते.  
खरा आनंद सुखसोयीमुळे, संपत्तीमुळे किंवा दुसर्‍यांनी केलेली स्तुतीयांनी होत नाही, तर आपल्या हातून काही लक्षात ठेवण्यासारखे सत्कृत्य झाले तरचहोतो.  
थोर मनुष्यच दुसर्‍या थोर व्यक्तीला आकर्षू शकतो. गुणी माणसालागुणांची किंमत कळते व दुसर्‍या माणसाबद्दल आपुलकी वाटते.  
पाहिलेल्यापावसाळयापेक्षा अनुभवलेले पावसाळे अधिक महत्वाचे असतात.  
संकटांची जितकीपत्रास राखावी, तितकी ती अधिकाधिक मिजासखोर बनत जातात.  
मनाच्या जखमेलासहानुभूतिशिवाय औषध नाही. अश्रूंनीच हृदये कळतात आणि अश्रूंनीच हृदयेमिळतात.  
असामान्य माणसाची तीन लक्षणे असतात. तो गुणी असल्यामुळे त्यालाचिंता त्रास देऊ शकत नाही; तो सुज्ञ असल्यामुळे त्याच्या मनात कोणत्याही प्रकारचागोंधळ होत नाही आणि तो शूर असल्याने त्याला  
कधीही भीती ग्रासतनाही.  
जो चांगल्या वृक्षाचा आश्रय घेतो, त्याला चांगली छायालाभते.  
आशा म्हणजे मानवी जीवनाचा मुख्य आधार होय.  
जो सदाचारी असतो, तो देवळाच्या प्रवेशद्वाराशी पोहोचतो व जो सर्वांवर मन:पूर्वक प्रेम करतो तोदेवळाच्या गाभार्‍यात पोहोचतो.  
पैशाने सर्व काही मिळते असे ज्यांना वाटले, ते साहजिकच स्वत: पैशाकरिता काहीही (भलेबुरे) करतील असे गृहीत धरावे.  
लीनताव विनयशीलता ह्या धार्मिकतेच्या दोन शाखा आहेत.  
जेथे बुध्दीचे क्षेत्रसंपते, तेथे श्रध्देचे क्षेत्र सुरू होते.  
त्यागामध्ये शांतीचा निरंतर वासअसतो.  
वेदशास्त्रपारंगत असणारा गरीब चांगला; परंतु धनवान मूर्ख फारवाईट.  
ज्यांना आपण पराजीत होणार आहोत अशी भीती असते, त्यांचा पराभव निश्चितआहे असे समजावे.  
मनाच्या निर्मलतेशिवाय निर्भयता निर्माण होतनाही.  
तुमचे सौख्य तुमच्या विचारांवर अवलंबून आहे.  
परमेश्वर खर्‍याभावनेला, उत्कट निश्चयाला साहाय्य करतो.  
सूर्य सर्व प्रकारच्याचांगल्या-वाईट वस्तूंवर प्रकाश टाकतो, परंतु स्वत: मात्र पूर्णपणे शुध्द राहातो, अशा सूर्यप्रकाशाप्रमाणे आपण आपले चारित्र्य घडविले पाहिजे.  
इमानीपणामुळेगुलमगिरीतदेखील उदारतेचा अंश चमकतो.  
जर तुम्ही तुमच्या चुकांकडे डोळेझाककेली तर सत्य तुमच्याकडे पाठ फिरवील.  
सामर्थ्य हे सांगण्याची अथवापाहण्याचीवस्तू नसून, वेळ आल्यावर कृती करण्याची ती गोष्ट आहे.  
समुद्राचा तळशोधल्याशिवाय मोती मिळत नाहीत.  
दु:ख आणि सुख हे अंध:कार आणि प्रकाशयाप्रमाणे पाठलाग करीत असतात.  
दारिद्रयाची गंगोत्री पैशाच्या अभावात नसून तीमाणसाच्या विचारात आहे.  
काही रोगांवरील उपाय त्या रोगांपेक्षाही भयंकरअसतात.  
जी उदात्त कृत्त्यें लपलेली असतात, त्याच कृत्त्यांचा जास्त उदोउदोहोतो.  
सर्व विजयांमध्ये स्वत:च्या मनावरील विजय हा सर्वात महानहोय.  
व्यक्तीप्रमाणे राष्ट्रे जन्माला येतात आणि नाहीशी होतात; परंतुसंस्कृती मरू शकत नाही.  
संस्कृती ही एक चळवळ आहे आणि परिस्थितीवादी एकजलपर्यटन आहे; परंतु बंदी नव्हे.  
प्रार्थनेमुळे देव बदलत नाही; तर तीप्रार्थना करणारी व्यक्ती बदलत असते.  
आत्मविश्वास हे वीरत्वाचे सारआहे.  
भय म्हणजे मनुष्याचे अंत:करण, त्याला त्याच्या अपराधाबद्दल देत असलेलाकर आहे.  
हजार सूर्य एकत्रित केलेत, तरी सत्यरूपी सूर्याची बरोबरी करता येणारनाही.  
आशावादी अपयश विसरण्यासाठी कष्ट करतो, हसतो आणि निराशावादी हसण्याचेचविसरून जातो.  
सुखदु:खातील भेद म्हणजे सुखाला भागीदार मिळाले तर ते वाढतराहाते आणि दु:खात जर कोणी वाटेकरी झाले तर ते कमी होते.  
गेलेल्या संधीबद्दलरडत बसण्यापेक्षा येणार्‍या संधीचे स्वागत करा.  
तुम्ही स्वत:ला मेंढरूबनविल्यावर लाडंगा तयारच असतो.  
चिखलात उगवलेली सर्वच फुले काही कमळाचीनसतात.  
मोठी मने तत्त्वविचारांची चर्चा करतात, सामान्य मने घटनांची चर्चाकरतात; तर क्षुद्र मने व्यक्तींची चर्चा करतात.  
नास्तिक बरा पण दांभिक वाईट.पहिला प्रामाणिक असतो, तर दुसरा प्रामाणिकतेचं ढोंग करतो.  
पैसा बोलतो, तेव्हा सत्य मुकं असतं.  
सुखापेक्षा दु:खामुळे होणारी ज्ञानप्राप्ती श्रेष्ठदर्जाची असते.  
हे जीवन म्हणजे भावी जीवनाची मशागत होय. तिथे पीक घेता यावे म्हणून भली लागवडकरा.  
शेकडो थोर विचार, भावना व आकांक्षा मनात बाळगण्यापेक्षा; एकच सत्कृत्यआपल्या हातून झाले तर त्याचे मूल्य अधिक आहे.  
क्रोधाच्या एका क्षणी संयमराखला तर पश्चात्तापाचे शंभर दिवस येत नाहीत.  
दिवा अंधार खातो, त्यामुळेकाजळीची उत्पत्ती होते. तद्वतच आपण ज्या प्रकारचे अन्न खातो, त्याच प्रकारचे आपलेआचारविचार होतात.  
वाढत्या वयामुळे सुरकुत्या पडणारच असतील तर त्या शरीरावरपडोत, मनावर नकोत.  
आपत्ती नेहमी हानी करण्यासाठी येते असे नव्हे !  
आळस इतका सावकाश प्रवास करतो की दारिद्रय त्यास ताबडतोबगाठते.  
हाताचे भूषण दान करणे हे आहे. कंठाचे भूषण सत्य बोलणे हे आहे.शास्त्रवचने ऐकणे हे कानाचे भूषण आहे. इतके असताना बाह्य आभूषणांची गरजचकाय?  
राईएवढा दोष लपविण्याने तो दोष पर्वताएवढा मोठा होतो; पण तो दोष कबूलकेल्याने नाहीसा होतो.  
स्वर्ग किंवा नरक स्वत:च्या कृत्यांनी बनविता येतो, म्हणूनच सत्कर्मे करा.  
जीवन म्हणजे फसवणूक ! आशेने मूर्खात काढल्यामुळे ह्याफसवणुकीला आपण कौल देतो. उद्या हा कालच्यापेक्षा जास्तच फसवणूक करतो.  
घर हीस्वातंत्र्यभूमी आहे. जगामध्ये ह्याच जागेवर मनुष्य वाटेल ते प्रयोग करूशकतो.  
संभाषण करताना ज्याचा मागून पश्चातापकरावा लागेल, असा एकही शब्दउच्चारता कामा नये.  
लहान लहान बोबड्या बाळांच्या ओठातून व अंत:करणातून दिसूनयेणारा थोर परमेश्वर म्हणजेच आई !  
जीवन एक पुष्प आहे, प्रेम हा त्याचा सुगंधआहे.  
पुस्तके म्हणजे तुमचे मन निर्मळ करणारा साबण आहे.  
जीवन हा हास्यआणि अश्रू यांचा सुरेख संगम आहे.  
जितक्या अपेक्षा कमी, त्या प्रमाणात मनालाशांतता अधिक लाभते.  
खरा सामर्थ्यवान तोच की, जो दुसर्‍याची चूक झाली तरीत्याला क्षमा करून कायमचा आपला करतो.  
निरोगी शरीर व निष्पाप मन ही दोन असलीम्हणजे त्यात सर्व काही आले.  
आपली जसजशी प्रगती होत जाते, तसतशा प्रगतीच्यामर्यादा जास्त जास्त जाणवू लागतात.  
कर्ज काढणे ही एखादी जड वस्तूडोंगरमाथ्यावरून खाली लोटून देण्याइतके सोपे आहे, परंतु ते फेडणे म्हणजे तीच वस्तूखालून डोंगरमाथ्यावर वाहून नेण्याइतके कष्टप्रद आहे.  
मूर्ख मनुष्य आपले हृदयजिभेवर ठेवतो. तर शहाणा आपली जीभ हृदयात लपवून ठेवतो.  
चांगल्यातला चांगुलपणाजाणायलासुध्दा अंगी चांगुलपणा असावा लागतो.  
बुडणार्‍याला सहानुभूती म्हणजेत्याच्याबरोबर बुडणे नव्हे.  
स्वत:च्या बुध्दीनं चालून चूक करण्यापेक्षादुसर्‍यानं दाखविलेल्या मार्गानं चालणं अधिक चांगलं.  
जे तलवार चालवतील तेतलवारीनेच मरतील.  
अहंकारापेक्षा नम्रतेचे मोल महान आहे.  
पायदळीचुरगाळली जाणारी फुले चुरगाळणार्‍याच्या पायांना मात्र सुगंधदेतात.  
मैत्रीच्या रोपट्याला नेहमी प्रेमरूपी पाण्याचे सिंचन आवश्यकअसते.  
विद्येचे फळ म्हणजे चारित्र्य आणि सदाचार.  
मनाने संत बनायलापाहिजे, नुसते बाहेरून संत बनणे हे योग्य नाही.  
भुतं जगात नसली तरी ती माणसाच्या मनात असतात.  
कीर्तीची नशा दारूच्यानशेपेक्षा भयंकर असते. एक वेळ दारू सोडणे सोपे आहे; परंतु कीर्तीचा हव्यास सोडणेअत्यंत कठीण आहे.  
दुष्टांच्या संगतीने सदाचार लोप पावतो.  
आजचा पुरूषार्थ उद्याचे भाग्य ठरणार आहे.  
गर्वाने देव दानव बनतात, तरनम्रतेमुळे मानव देव बनतो.  
धैर्य ही आनंदाची चावी आहे.  
अनेक मूल्यवानपदार्थांनी भरलेले विश्व जरी मनुष्याला दिले, तरी त्याचे समाधान होणार नाही, कारणमोह हा अनिवार्य आहे.  
चालीरीती म्हणजे सद्गुणांच्यापडछाया.  
त्यागाशिवाय समता नाही, समतेशिवाय शांती नाही आणि शांतीवाचून प्रगतीनाही.  
त्यागाची शक्ती हेच अलौकिकत्व.  
परमार्थामध्ये अधिकार कोणीकोणाला देऊन येत नसतो. आपला अधिकार आपल्या कृतीवर अवलंबून असतो.  
लांब जीभआयुष्य कमी करते.  
ज्ञान दाखविण्यापेक्षा, अज्ञान लपविणे कठीणअसते.  
कला ही भूतकाळाची कन्या, वर्तमानकाळाची पत्नी आणि भविष्यकाळाची माताअसते.  
अहंकार हा तपसाधनेचा महान शत्रू आहे.  
विचार परिपक्व झाले कीशब्दांचे रूप घेऊन कागदावर उतरवता येतात.  
ज्ञानाशिवाय मनुष्य आंधळा आहे आणिकलेशिवाय जीवन नीरस आहे.  
भूतकाळासाठी रडण्यापेक्षा वर्तमानकाळाशी लढण्यातआणि भविष्याच्या शिखरावर चढण्यातच खरा पराक्रम आहे.  
प्रतिभा ही अनंतपरिश्रमाने सामावलेली असते.  
सत्याचा शेवट सुख-समाधानाच्या वाटेनेजातो.  
अचल प्रीतीची किंमत चंचल संपत्तीने कधी होत नाही.  
ढोंग म्हणजेसद्गुणापुढे दुर्गुणाने स्वीकारलेली हार आहे.  
दु:ख अनावर झाले की माणसालाहसू येते, आणि सुखाचा अतिरेक झाला की रडू येते.  
लबाडी केल्यामुळे तात्पुरते फायदे होतात, पण कायम स्वरूपाच्या कल्याणाचा नाशहोतो.  
पैशावर विश्वास ठेवण्यापेक्षा विश्वासावर पैसाठेवावा.  
कामक्रोधांना आपसात लढवून मारणे यात ज्ञानाचे कौशल्यआहे.  
महत्वाकांक्षेला किल्ली दिल्यावर संकटांचे, नशिबाचे काटे आपोआपफिरतात.  
माणूस जगात शोभून दिसतो तो मोत्यांच्या हारांनी नव्हे, तर घामाच्याधारांनी.  
खुशामत जो करतो व जो करून घेतो ते दोघेही आपले व्यक्तिमत्व भ्रष्टकरतात.  
समजूत व विवेक यांचा साहजिक परिणाम संभाव्य आपत्तीविरूध्द वेळेवरउपाय योजणे हा होय.  
चांगली, योग्य पत्नी म्हणजे कुटुंबाची शोभा व घराचीलक्ष्मी असते.  
मनुष्याच्या मागे फक्त त्याचा चांगुलपणा राहतो, बाकी सर्वनष्ट होते.  
हिंमत ही अंत:करणातून निर्माण होणारी वस्तू आहे; संपत्तीच्याआकड्यात निर्माण होणारी नाही.  
नावे ठेवणे सोपे आहे; परंतु नाव कमावणे अवघडआहे.  
दान घेण्यात वाटणारे सुख हे क्षणिक असते; परंतु दान देर्‍याने जे सुख प्राप्तहोते ते जीवनभर पुरत असते.  
चारित्र्य मनुष्याला बनवत नाही, परंतु मनुष्यचारित्र्य निर्माण करीत असतो.  
समाधान म्हणजे एक प्रकारचे वैभव असून तेअंत:करणाची संपत्ती ज्याला ही संपत्ती सापडते तो खरा सुखीहोतो.  
दुष्कृत्याची कबुली हीच सत्कृत्याचा प्रारंभ ठरतो.  
दुसर्‍यावरअन्याय करण्यापेक्षा तो अन्याय आपण स्वत: सहन करणे जास्त चांगलेअसते.  
हातातून जोराने फेकलेला दगड जसा परत घेता येत नाही, तसे उच्चारलेल्याशब्दांच्या बाबतीत होऊन दुष्परिणाम भोगावे लागतात.  
निसर्गावर तुम्हालाप्रभुत्व हवे असल्यास निसर्गाचे नियम नीट पाळलेच पाहिजेत.  
आपले जीवन सार्थकरायचे असल्यास, स्वत:चा विचार दुय्यम प्रतीचे ठरवून इतरांचे हित पाहावे व त्यालाजपावे.  
नशीब दारापाशी येते व शहाणपण घरात आहे की नाही याची चौकशीकरते.  
कृतीशिवाय जे बोलतात, त्यांची शेवटी फसगत होते. बोलावे असे वाटतेतोपर्यंत बोलणे थांबविणे जरूर आहे.  
यशामुळे मतिभ्रष्टता आली की, अपयशाची गाठपडलीच !  
ज्या अपेक्षा आपण पुरवू शकत नाही, त्या निर्माण करूनयेत.  
सावधगिरी हीच मनुष्यास भित्रे बनविते.  
ईश्वराने बुध्दीहूनउत्तम अथवा अधिक पूर्ण अथवा सुंदर असे दुसरे काही निर्मिले नाही.  
बुध्दी आणिभावना यांचा समन्वय म्हणजेच विवेक.  
झाडाच्या पानावरील दंवबिंदूप्रमाणे मानवीजीवन हे काळाच्या किनार्‍यावर नाच करीत असते.  
त्याग हा जीवन-मंदिराचा कळसआहे.  
जीवन ही लढाई आहे. जीवन हा यज्ञ आहे. जीवन हा सागर आहे. प्रीती आणिपराक्रम हेच जीवनाचे डोळे !  
जीवन विफल होण्याच्या भीतीसारखा दुसरा शापनाही.  
गरज कायदा ओळखत नाही.  
सुधारणा म्हणजेच ज्याच्यामुळे मनुष्य आपले कर्तव्य बजावीत राहतो तेआचरण.  
मोठमोठी कामे ही ताकदीने केली जात नाहीत, तर ती सहनशक्तीनेहोतात.  
थोरांच्या दुर्गुणांचीदेखील गुण म्हणून वाखाणणी केली जाते.  
मानवाच्या खोलवर अशा अनुभवांना फुटलेली वाचा म्हणजे धर्म.  
कोवळे स्मितम्हणजे दु:खावरचे मलम.  
जे अंत:करणातून निपजते तेच अंत:करणाला जाऊनभिडते.  
आत्म्याची सुधारणा हा सर्व सुधारणांचा आत्मा आहे.  
कळकळ हीजीवनाची सुरूवात करते; तर त्याग त्याचा शेवट करतो.  
कर्माने, प्रज्ञेने वा धनाने नव्हे; त्यागानेच अमृतत्त्वाचा लाभहोईल.  
पायदळी चुरगळलेली फुले, चुरगळणार्‍या पायाला आपला सुगंध अर्पण करतात.खर्‍या क्षमेचे कार्य हेच आहे.  
अभिमानाचा त्याग करणारा माणूस लोकांच्या प्रेमास पात्र होतो. राग सोडलेल्यासदु:ख होत नाही. अभिलाषा सोडलेला माणूस श्रीमंत होतो व लोभ सोडलेला खरा सुखीहोतो.  
नुसत्या गंमतीला किंमत नाही, तर हिंमतीला आहे.  
आवड असावीम्हणजे सवड आपोआप होते.  
खरा धर्म हा बड्या लोकांच्या चैनीची वस्तू नसून, सर्व लोकांची ती मूलभूत गरज आहे.  
जीवन म्हणजे आश्चर्याची मालिकाच ! उद्याचारागरंग आपणास आज कधीच समजणार नाही.  
जो स्वत:च कुणाचा तरी गुलाम असतो, त्यालाच दुसर्‍यावर हुकमत गाजवाविशी वाटते.  
स्तुतीने चांगली माणसे सुधारतात, तर वाईट माणसे बिघडतात.  
सत्तेची हाव हाएक अत्यंत प्रबळ विचार आहे.  
चांगल्या धनुर्धराची ओळख त्याने धरलेल्यानेमावरून समजते. जवळ बाळगलेल्या बाणावरून नाही.  
दु:खद घटना येताना गरूडाच्याभरारीने येतात आणि जाताना मात्र मुंगीच्या पावलंनी जातात.  
जीवन हा एक धुळीनेमाखलेला रस्ता आहे. त्यावर अगदी जपुन पावले टाकली पाहिजेत.  
उत्पत्तीशिवायस्थिती नाही, स्थितीशिवाय लय नाही, लयावाचून पुन: उत्पत्ती नाही.  
क्वचित अर्थ न कळला, तरी नित्य पठनानेही आपली वाणी पवित्र होते व हळू हळू मनशुध्द होत राहाते.  
मनुष्याला राग आला की तो किती खोटे बोलतो याला सुमारचनसतो. कारण रागाच्या भरात त्याची विचारशक्ती व सत्याबद्दलची निष्ठा नाहीशी होऊनगेलेली असते.  
दाट धुक्याने क्षणभर दृष्टीला दिसत नाहीसा होणारा पर्वतजेथल्या तेथे व जसाच्या तसाच राहतो. धुके लवकरच निघून जाते.  
जी माणसे आपल्याकुवतीप्रमाणे इच्छा करतात, सामर्थ्यानुसार काम करतात व कुणाचा अनादर करीत नाहीत; तीमाणसे कर्तव्यदक्ष समजावीत.  
विश्रांती मिळविण्याची धडपड करण्यातच माणसे थकूनजातात.  
स्वत:च्या वाट्याला जरी काटे आले असले, तरी दुसर्‍याला गुलाबाची सुंदर फुले देतायेतात.  
पापी माणसे तोंडानं बळकट असतात; पण अंत:करणांनं दुबळीअसतात.  
आत्मविश्वास, इच्छाशक्ती व दृढ निर्णय ह्या त्रिवेणी संगमाने जीवनाचाझरा जलद वाहत जातो.  
स्वार्थाची ढाल आणि दुष्कृत्यांची तलवार हाती घेऊनलढणारा वीर स्त:च्या मरणाला कारणीभूत होतो.  
कीर्तीरूपी दंवबिंदूंनी हृदयरूपीपान जास्त चमकत राहाते.  
दु:खी माणासाला मदत करण्यासाठी लांबवलेला एक हात, प्रार्थनेसाठी जोडलेल्या दोन हातांपेक्षा अधिक उपयुक्त आहे.  



मृत्यू हामाणसाला दिलेला शाप आहे, तर प्रीती हा उ:शाप आहे.  
बहीण-भावाच्या प्रेमातपवित्रता असते; तर पती-पत्नीच्या प्रेमात मादकता असते. प्रेमाचे पावित्र्य शांतीदेते, तर मादकता मनुष्याला व्याकुळ बनवते.  
चिंतेप्रमाणे शरीराचे शोषण दुसरेकोणीही करू शकत नाही.  
प्रतिभा ही चारित्र्याची दासी आहे.  
विवाह-होमातजर खरोखरी कसली आहुती द्यावी लागत असेल; तर ती जीविताकडे पाहण्याच्या साहसीवृत्तीची.  
दोन अपूर्ण माणसांना एकमेकांना पूर्ण करण्याची जी विलक्षण तळमळलागते तिचेच नाव प्रीती.  
नीतीचा खून समाजाला पाहवत नाही. पण माणसाचे खूनसमाज हसतमुखाने पाहतो. माणसासाठी नीती असते. नीतीसाठी माणूस नसतो.  
गुलाबालाकाटे असतात म्हणून पिरपिरत बसण्यापेक्षा काट्यांना गुलाब असतो म्हणून मजा मारावी हेउत्तम !  
जगात पैशासाठी जितक्या लबाड्या केल्या जातात, त्यापेक्षा जास्तलबाड्या कीर्तीसाठी व नेतृत्वासाठी केल्या जातात. 
कीर्ती हे उद्याचे सुंदरस्वप्न आहे, पण पैसा ही आजची भाकरी आहे.  
जो समाजास नेत्राने, मनाने, वचनानेव आचरणाने खूष करतो, त्याच्यावर समाज खूष असतो.  
कोणतेही तत्व जोपर्यंतस्वत:च्या आड येत नाही, तोपर्यंत त्याची पूजा करायला लोक तयार असतात; पण ज्या क्षणीते त्यांच्यावर उलटते, त्या क्षणी ते त्यला दूर भिरकावून देतात.  
तासभराचेध्यान हे वर्षभर केलेल्या पूजेअर्चेहून श्रेष्ठ होय.  
अपराधावाचून क्षमा करणेआणि पराक्रमावाचून बक्षिस देणे, या दोन्ही गोष्टी सारख्याच वेडगळपणाच्याआहेत.  
सज्जन माणूस म्हणून जन्माला येणे हा योगायोग आहे; पण सज्जन म्हणूनमरणे आयुष्यभरची कमाई आहे !  
उच्चारावरून विद्वत्ता, आवाजावरून नम्रता ववर्तनावरून शील समजते.  
अज्ञ, श्रध्दाहीन व संशयखोर मनुष्याला कधीही सुख मिळतनाही.  
दिलदार हृदयाशिवाय धनवान मनुष्यदेखील भिकारीच असतो.  
हृदयात अपार सेवा भरली की, सर्वत्र मित्रच दिसतात.  
जेव्हा मित्रचमित्राला बरबाद करतात, तेव्हा पेटलेल्या हृदयात शत्रुत्व धगधगते.  
झाडाला पेटवून त्यांची राख करण्यास अजिबात वेळ लागत नाही; पण तीच झाडे रूजवूनवाढविण्यास खूप काळ लागतो.  
भविष्यात घडणार्‍या किंवा कदाचित कधीच न घडणार्‍या विपत्तीची चिंता करून आपणकेवढी मोठी किंमत चुकवत असतो.  
प्रारब्धाचा व पुरूषार्थाचा मार्ग भिन्न आहे, परंतु जेव्हा त्यांची भेट होते, अद्भुत यश प्राप्त होत असते.  
ज्याप्रमाणेअंधारात मनुष्याची पडछाया त्यांची साथ सोडून देते, त्याप्रमाणे दुर्दैवाच्याफेर्‍यात सापडलेल्या मनुष्याचे आप्तेष्ट त्याची साथ सोडून देतात.  
धैर्य आणिविनयशीलता हे असे गुण आहेत की, ढोंगी लोकांना त्यांची नक्कल करता येतनाही.  
मनुष्याला एकदा बोललेले खोटे पचविण्यासाठी अनेकदा खोटे बोलावेलागते.  
पैसा हे मद्य आहे. सेवा हे अमृत आहे.  
श्रीमंतीच्या हवेल्याचांगल्या आहेत म्हणून आपल्या लहान झोपड्या कोणी पाडतात का?  
भुकेने कासावीसझालेले पोट नि अन्यायाने तडफडणारे मन यातूनच क्रांतीचा जन्म होतो.  
तुमच्यानेपुढे जाववत नसेल तर पुढे जाऊ नका. पण पुढे जाणार्‍याला मागे खेचू नका.  
भाग्यम्हणजे जिंकावयाची बक्षिसे ! त्याचा रस्ता म्हणजे धैर्य ! आणि संधी म्हणजेरस्त्याच्या बाजूला सावलीत जे दडपलेले असते ते.  
जसे मीठ अन्नाला रूची आणते.तशी व्यक्तीची भावना ही निर्गुणाला गुणाची पुटं चढवीत असते.  
समोर अंधारअसला, तरी त्याच्या पलीकडे प्रकाश आहे हे लक्षात घ्या.  
अधर्म, अनीती, अनाचारयांच्या साहाय्याने मिळविलेला जय पराजयापेक्षाही अधिक लांच्छनास्पदआहे.  
संस्कृती म्हणजे आपल्या मनावर ताबा व दुसर्‍याच्या दु:खाची जाणीवहोय.  
घणाचे घाव बसले की हिर्‍यासारख्या दिसणार्‍या गारेचे पाणी होते, पण घणाचे आघातखर्‍या हिर्‍याचे पाणी पालटू शकत नाहीत.  
शत्रूशी मित्रत्व राखणे ही प्रेमाचीखरी कसोटी आहे. तो गुण आहे; कारण त्यात श्रम आहेत. तो खरा पुरूषार्थ आहे; कारणत्यात खरी बहद्दुरी आहे !  
स्वत:ला जिंकायचे असेल तर डोक्याचा उपयोग करा; इतरांना जिंकायचे असेल तर हृदयाचा उपयोग करा.  
ज्याला काटे पेरायचे आहेत, त्याने अनवाणी चालता उपयोगी नाही.  
तुम्ही आपल्या कर्माचा पडदा काचेसारखास्वच्छ कराल; तर त्यातून तुम्हाला परमेश्वर दिसेल. गोणपाटासारखा कराल, तर त्यातूनपरमेश्वर दिसणार कसा?  
कीर्ती नदीप्रमाणे उगमस्थानी अत्यंत अरूंद असते; परंतुदूरवर गेल्यानंतर ती अत्यंत विशाल होते.  
चिंता म्हणजे मानवी जीवनाला चढलेलागंज आहे. हा चिंतारूपी गंज मनुष्याच्या जीवनातील झळाळी नष्ट करतो व मनुष्यालादुर्बल बनवतो.  
धनरूपी अथांग सागरात तुमची इज्जत, हृदय व सत्य बुडून जाऊ शकते.  
जेव्हाआम्ही नम्रतेने लहान होतो, तेव्हा आम्ही महानतेच्या निकट जातो.  
घामगाळल्याशिवाय मिळालेली सुखशांती टिकाऊ नसते.  
स्वार्थरहित खरीखुरी सेवा हीचखरी प्रार्थना.  
जो तुमची सेवा करतो, त्याच्या ऋणातून तुम्ही केवळ पैसे मोजूनमुक्त होऊ शकत नाही. सेवेचे ऋण जगात फक्त दोनच मार्गांनी फेडता येते; एक प्रेमाने वदुसरे सेवेने.  
दु:खापेक्षा उत्सुकताच अधिक रक्त आटवते.  
लबाडी हीतोकड्या चादरीसारखी असते. तोंडावर ओढून घ्यावी तर लगेच खाली पाय उघडेपडतात.  
प्रतिभा आणि पांडित्य यांचा संगम सर्वश्रेष्ठहोय.  
दुसर्‍यासाठी डोळयात उभे राहिलेले अश्रू हे मनुष्याच्या आत्मविकासाच्यावेलीवरील फुललेली फुलेच होत.  
आपण पक्ष्याप्रमाणे आकाशात विहार करावयासशिकलो; माशाप्रमाणे पाण्यात तरंगावयास शिकलो; परंतु अद्याप माणसाप्रमाणे जगातवावरण्यास मात्र शिकलो नाही.  
पीडित हृदयाचा दाह शांत करणार्‍या आत्मियतेच्या एकाच दृष्टक्षेपाची किंमतकुबेराच्या संपत्तीपेक्षा जास्त आहे.  
बुध्दी हे आत्मदर्शनाचे महाद्वार आहे.बुध्दी उडाली की आत आत्मा उघडा आहे.  
क्रोधामुळे प्राप्तीचा, मानामुळेविनयाचा, मायेमुळे मित्राचा व मोहामुळे सर्वांचा नाश होतो.  
समाजाचा कौल हापुष्कळ वेळा भाषणापेक्षा मौन व्रतानेच अधिक प्रभावीप्रमाणे व्यक्त केला जातो.  
सतर्कतेने संधीची वाट पाहाणे, साहसाने आणि कौशल्याने संधी प्राप्त करणे, शक्तीआणि दृढतापूर्वक संधीचा फायदा घेऊन कार्य यशस्वी करणे, हेच मनुष्याला यशस्वी करणारेगुण !  
परमेश्वराने आपणास दोन कान व एक तोंड दिले आहे. त्याचप्रमाणे आपणत्यांचा उपयोग केला पाहिजे.  
वाचनाने मनुष्याला आकार येतो, सभेमुळे तोप्रसंगावधानी, तत्पर होतो आणि लिखाणामुळे तो सर्वांगीण होतो.  
विचार हेतूकडेनेतो. हेतू कृतीकडे. कृतीमुळे सवय लागते. सवयीमुळे स्वभाव बनतो व स्वभावामुळे साध्यप्राप्त होते.  
सद्गुणांसाठी दुसर्‍याकडे बघा व दुर्गुणांसाठी स्वत:वर नजरठेवा.  
सत्यामुळे असत्य, प्रेमामुळे राग व आत्मत्यागाने जुलूम नाहीसा होतो, हा अविनाशी नियम सर्वांना लागू आहे.  
जन्मामुळे नव्हे तर केवळ सद्गुणांमुळेचआपण थोर बनतो. थोर कृती हीच थोर मनाची साक्षीदार आहे.  
सुखापेक्षा दु:खामुळेचदोन हृदये अधिक जवळ येतात. समदु:ख हे समआनंदापेक्षा अधिक बलशाली असते.  
411 आघात करायचा पण रक्त काढायचेनाही; जीव ओतायचा पण जीवन हरपायचे नाही; विसर्जित व्हायचे पण स्वत्व गमवायचे नाही.साधेपणात फार मोठेसौंदर्यअसते.  
412 आपली बाग सजवताना दुसऱ्यांची फ़ुलेविस्कटणार नाहीत याची काळजी घ्या. उच्चरावरुन विद्वत्ता, आवाजावरुन नम्रता ववर्तनावरुन शील समजते. ओळख पटते.  
413 आईच्या डोळ्यातील रागाच्या पाठीमागेवात्सल्याचे सागर उचंबळत असतात. आळसात आरंभी सुख वाटते, पणत्याचा शेवट दु:खात होतो. आळस माणसाचा शत्रू असतो.  
 आपण पक्षाप्रमाणे आकाशात उडायला शिकलो, माशाप्रमाणे समुद्रात पोहायला शिकलो पण जमिनीवर माणसासारखे वागायला शिकलो का? माणूसकीची वागणूक महत्त्वाची.  
अन्यायापुढे मान झुकवू नका.स्वाभिमानाने लढा. फ्रत्येक जुलूमाविरुध्द योग्य मार्गाने लढा. उच्च नीचतेच्याकल्पना बदलून टाका. जातीपाती सोडून द्या.  
अपराध्याला पुन्हाःपुन्हा क्षमा करणंहे अपराध करण्याइतकंच धोक्याचं आहे. समुद्राचा तळ शोधल्याशिवाय मोती मिळत नाहीत.प्रयत्नांशिवाय यश मिळत नाही.  
आळसाला तुम्ही आजचा दिवस बहाल केलात कीतुमचा उद्याचा दिवस त्याने चोरलाच म्हणून समजा. प्रवासावरुन केव्हा परतावे हेज्याला कळते तोच उत्तम प्रवासी.  
एका हाताने दिलेले दान दुसऱ्याहातालाही कळू देऊ नये. जिथे आपल्या अस्तित्वाची गैरहजेरी जाणवत नाही तिथे उपस्थितराहण्यात काय अर्थ! उगाच गवगवा नको.  
419  एखाद्या गोष्टीचा आरंभ केव्हा करावा हेसमजायला हवे आणि शेवट केव्हा करावा हेही समजायला हवे. नाही म्हणायचे असते तेव्हानाही म्हणण्याची हिमंत ठेवा.  
420  आळसाचा प्रवास इतका सावकाश असतो कीदारिद्र्य त्यास ताबडतोब गाठते. महापुरात झाडे वाहून जातात पण लव्हाळे मात्र वाचते.एकीत खूप मोठे बळ असते हे खरे.सुविचार  
काही मराठी सुप्रसिध्ह सुविचार येथेदिलेले आहे सगलेच काही मी स्वत: लिहिलेले नाही  
पैशाचे नाव अर्थ पण तोकरतो मोठा अनर्थ (गोंदवलेकर महाराज)  
दुर्जनाला वेदांतात बुडवले तरी त्यालासुजनत्व येत नाही.  
त्याग हा सर्व प्रकारच्या कलेचा बिंदूच आहे. (महात्मागांधी)  
युध्दाची खरी भयानकता त्यात माणसे मरतात ही नसून माणूस माणसाला मारायलातयार होतो ही आहे.  
जगात काही अजरामर नाही- तुमच्या चिंतासुध्दा!  
जेष्ठत्वकेवळ वयामुळे नाही तर गुणांमुळे येते.  
लहान मुलांमध्ये आढळणारी चौकसवृत्तीम्हणजे ज्ञानाची भूक होय.  
आपले विचार वाळूत लिहा, क्षमेचे वारे त्यांना उडवूनलावेल. आपले सुख दगडात कोरा, ते कोणीही खोडू शकणार नाही.  
सत्तेपेक्षा सामर्थ्यमहत्त्वाचे असते.- माणसाने आपल्या भरवंशावर जगावे.  
दीपज्योतीमध्ये असे सामर्थ्यआहे की स्वत: प्रज्वलीत होऊन दुस-याला प्रजलीत करते.  
आयुष्यात निश्चित काहीमिळवावयाचे असल्यास साहस असावयास पाहिजे.  
सानेगुरूजीचे वाड्मय म्हणजे संस्काराचाझरा !  
उगीच जिथे रूजत नाही तेथे बी पेरू नये.  
जिथे मोल जाणत नाही तिथे शब्दटाकू नये.  
संस्कारामुळे माणसाला खरे माणूसपण येते.  
ग्रंथहीन घर म्हणजे देहहीनशरीर.  
शब्द जपून वापरावेत, शब्दांची धार तलवारीपेक्षा तीक्ष्ण आहे.  
कलीयुगकलीयुग म्हणू नका कलीयुगाला कलायुग बनवा!  
मृत्यु नेहमी समीप आहे धरून चालावेत्यामुळे मन वैराग्याकडे वळते.  
अंहकार आणि लोभ हे माणसांच्या जीवनातील सर्वातमोठे दु:ख आहे.  
चंद्र आणि चंदनापेक्षा सज्जनांचा सहवास शीतल असतो.  
काजव्यालावाटते जग आपल्याच लुकलुकण्यामुळे उजळले आहे.  
कर्तव्यदक्ष असावे पण कर्मठनसावे.  
उत्साही असावे पण उतावीळ होऊ नये.  
कृतज्ञ असावे पण कृतघ्ननसावे.  
पवित्र असावे पण पतित होऊ नये.  
त्याग करावा पण ताठानसावा.  
स्वाभिमान असावा पण गर्व नसावा.  
आत्मविश्वास असावा पण अंहकारनसावा.  
स्वतंत्र असावे पण स्वै नसावे.  
घाम गाळल्याशिवाय दामाची खरी किंमत कळतनाही.  
माणसाचे प्रेम हे धरती सारखे असते अगोदर एक दाणा पेरावा लागतो.  
सुखीहोण्यासाठी सुखी होण्याचा मार्ग म्हणजे निसर्गावर, नियतीवर...परमेश्वरावर कोणावरतरी विश्वास ठेवा!  
मानवी संबंध धावणा-या आगगाडीच्या वेळापत्रकाप्रमाणेनसतात...ते असतात औदुबंराच्या आडव्यातिडव्या पाय वाटासारखे.  
श्रध्दा हीसामर्थ्यवान असते. कशावर तरी श्रध्दा ठेवल्याशिवाय माणूस जिवंत राहू शकतनाही.  
ज्याच्या जीवनामध्ये निश्चित ध्येय नसते त्यालाच वेळ घालविण्यासाठी साधनशोधण्याची गरज भासते.  
पाण्याचा एक थेंब महत्त्वाचा नसेल पण ह्या थेंबाची संततधारजर दगडावर पडली तर ती धार दगडाला विंधते.  
श्रध्दावान, बुध्दीवान, कर्तृत्ववान वऐश्वर्यवान माणसाची ती कोठेही गेली तरी हार्दिक स्वागत होते. (गौतम बुध्द)-विचारांचा चिराग झाला तर आचार आंधळा बनेल. (विनोबा भावे)  
प्रसंगावधानमहत्त्वाचे.  
जीवन क्षणभंगूर आहे आणि कडूही आहे असे सगळेच सांगत आले पण त्याचाप्रत्येक क्षण अडुळशाच्या फुलासारखा देठात मधाने भरलेला असतो.  
कोणतीही गोष्टतोडून टाकणे सोपे. पण जोडण्याकरिता कौशल्य आणि सावधगिरी लागते. (महात्मागांधी)  
जीवन ही आश्चर्याची श्रृंखला असते. आज आपल्याला उद्याचा रागरंग कधीच कळतनाही. (इमर्सन)  
सुसंस्कृता अंगीकारण्यास काही द्यावे लागत नाही. पण तिच्यामुळेबरेच काही प्राप्त होते. (लेडी मॉटेज)  
समृध्दता हे एक जगण्याचे साधन आहे, त्याचीपूजा करून दैवत बनायचे नसते.  
पुस्तक प्रेमी मनुष्य अत्यंत श्रीमंत आणि सुखीअसतो.  
यशस्वी व्हायचे असेल तर कल्पना नव्हे, तर प्रत्यक्ष कृतीच मदतकरतात.  
हि-याहूनही 'ज्ञान' अधिक मौल्यवान आहे.  
आपले प्रत्येक कृत्य हेआयुष्यातले शेवटचे कृत्य आहे असे समजून वागत जा!  
मनुष्याला आपल्या दारिद्रयाचीलाज वाटता कामा नये, लाज वाटायला पाहिजे ती दुर्गुणाची.  
दुस-यांनी तुमच्याशीचांगले वागावे असे वाटत असल्यास आपणही त्यांच्याशी तसेच वागले पाहिजे.  
मार्गातीलअनेक अडचणी बाजूला सारून, जो पुढे पाऊल टाकतो त्यालाच यश मिळते. अलीकडच्या तीरावरबसून जो नुसता संकल्प करतो त्याला यश मिळत नाही.  
मन अतिशय सुंदर आहे (असते)त्याला प्रसन्न ठेवयाशिवाय आपल्याला चालना येत नाही.  
कष्टाने पैसामिळवावा.  
सततच्या वापराने जिची धार वाढतच जाते अशी एकमेव सुरी म्हणजेचजीभ.  
स्वत:साठी जे करू ते स्वत:बरोबरच संपते.  
शस्त्र हे धारण करणा-यालाहीघातकच असते.  
देण्याची पात्रता जो कमावतो त्यालाच घेण्याचा अधिकार असतो.  
नव्याबादलीतून पाणी तर गळत नाही ना, याची खात्री होईपर्यंत जुनी बादली फेकून देऊनये.  
स्वप्ने प्रत्यक्षात यायला हवी असतील तर झोपून राहू नका.  
जास्त मिळवायचेअसेल तर मुळात अपेक्षा कमी मिळविण्याची ठेवा.  
ह्दयाची श्रीमंती नसेल तर कुबेरहीभिकारडाच राहतो.  
कोणत्याही स्थितीत शांत आणि संयमी राहण्याची ताकद हेच सर्वोच्चसामर्थ्य.  
काळानुसार न बदलणारे शेवटी विनाश ओढवून घेतात.  
अयोग्य माणसा बरोबरआनंद करण्यापेक्षा योग्य माणसाबरोबर दु:खात राहणे बेहत्तर.  
झोप आली असतांना जोझोपी जात नाही आणि झोप येत असतांना जो जागा राहतो असा मनुष्य, हा भूतलावर एक मात्रप्राणी आहे.  
जीवन सुखी होण्यासाठी ज्ञान, कर्म व भक्ती यांचा समन्वय साधला गेलापाहिजे.  
शांतता टिकविण्याचे सामर्थ्य नसेल तर तो नेता होऊ शकणार नाहीत (महात्मागांधी)  
समाज, देश व जगातील सर्वात जटील समस्यांचे एकमात्र निरसन म्हणजेचारित्र्य.  
शांतता बाहेर सापडणे फार कठीण आहे कारण ती आपल्या आतच दडलेलीअसावी.  
अडचणी आल्याशिवाय खरा मित्र कोण ते कळत नाही.  
राग आणि सहनशीलता हेयोग्य समंजसपणाचे जुळे शत्रू आहेत.  
आपण सुस्वभावी आणि प्रेमळ असल्यास आपोआपचप्रेम मिळते.  
मान मिळविण्याचा एकमेव मार्ग म्हणजे आधी तो देणेहोय.  
व्यक्तिच्या मनात वसत असलेला सलोखा गुण्यागोंविदाने राहणा-या समाजालाप्रतिबिंबीत करीत असतो.  
सर्वकाही आनंदीवृत्तीने केल्यास करायला कठीण असे कोणतेचकाम असणार नाही.  
चिडणे हा विरोधावर मात करण्याचा मार्ग नव्हे तर संयम आणिनिराशेने तुमच्यावर मात केल्याचे लक्षण आहे.  
कोणतीही बिकट परिस्थिती आली तरी धीरसोडता कामा नये.  
गुणवत्तेच्या दारी पोहचण्याआधी घाम गाळला पाहिजे हेच उत्तमध्येय ठेवावे.  
प्रेमळ व सत्य बोलण्यासाठी एक पैसाही खर्च करावा लागतनाही.  
पाण्याचा एक थेंब महत्त्वाचा नसेल पण ह्या थेंबाची संततधार जर दगडावर पडली तर ती धार दगडाला विंधते.  
श्रध्दावान, बुध्दीवान, कर्तृत्ववान व ऐश्वर्यवान माणसाची ती कोठेही गेली तरी हार्दिक स्वागत होते. (गौतम बुध्द)  
विचारांचा चिराग झाला तर आचार आंधळा बनेल. (विनोबा भावे)  
प्रसंगावधान महत्त्वाचे.  
जीवन क्षणभंगूर आहे आणि कडूही आहे असे सगळेच सांगत आले पण त्याचा प्रत्येक क्षण अडुळशाच्या फुलासारखा देठात मधाने भरलेला असतो.  
कोणतीही गोष्ट तोडून टाकणे सोपे. पण जोडण्याकरिता कौशल्य आणि सावधगिरी लागते. (महात्मा गांधी)  
जीवन ही आश्चर्याची श्रृंखला असते. आज आपल्याला उद्याचा रागरंग कधीच कळत नाही. (इमर्सन)  
सुसंस्कृता अंगीकारण्यास काही द्यावे लागत नाही. पण तिच्यामुळे बरेच काही प्राप्त होते. (लेडी मॉटेज)  
समृध्दता हे एक जगण्याचे साधन आहे, त्याची पूजा करून दैवत बनायचे नसते.  
पुस्तक प्रेमी मनुष्य अत्यंत श्रीमंत आणि सुखी असतो.  
यशस्वी व्हायचे असेल तर कल्पना नव्हे, तर प्रत्यक्ष कृतीच मदत करतात.  
हि-याहूनही 'ज्ञान' अधिक मौल्यवान आहे.  
आपले प्रत्येक कृत्य हे आयुष्यातले शेवटचे कृत्य आहे असे समजून वागत जा !  
मनुष्याला आपल्या दारिद्रयाची लाज वाटता कामा नये, लाज वाटायला पाहिजे ती दुर्गुणाची.  
दुस-यांनी तुमच्याशी चांगले वागावे असे वाटत असल्यास आपणही त्यांच्याशी तसेच वागले पाहिजे.  
मार्गातील अनेक अडचणी बाजूला सारून, जो पुढे पाऊल टाकतो त्यालाच यश मिळते. अलीकडच्या तीरावर बसून जो नुसता संकल्प करतो त्याला यश मिळत नाही.  
मन अतिशय सुंदर आहे (असते) त्याला प्रसन्न ठेवयाशिवाय आपल्याला चालना येत नाही.  
कष्टाने पैसा मिळवावा.  
सततच्या वापराने जिची धार वाढतच जाते अशी एकमेव सुरी म्हणजेच जीभ.  
स्वत:साठी जे करू ते स्वत:बरोबरच संपते.  
शस्त्र हे धारण करणा-यालाही घातकच असते.  
देण्याची पात्रता जो कमावतो त्यालाच घेण्याचा अधिकार असतो.  
नव्या बादलीतून पाणी तर गळत नाही ना, याची खात्री होईपर्यंत जुनी बादली फेकून देऊ नये.  
स्वप्ने प्रत्यक्षात यायला हवी असतील तर झोपून राहू नका.  
जास्त मिळवायचे असेल तर मुळात अपेक्षा कमी मिळविण्याची ठेवा.  
ह्दयाची श्रीमंती नसेल तर कुबेरही भिकारडाच राहतो.  
कोणत्याही स्थितीत शांत आणि संयमी राहण्याची ताकद हेच सर्वोच्च सामर्थ्य.  
काळानुसार न बदलणारे शेवटी विनाश ओढवून घेतात.  
अयोग्य माणसा बरोबर आनंद करण्यापेक्षा योग्य माणसाबरोबर दु:खात राहणे बेहत्तर.  
झोप आली असतांना जो झोपी जात नाही आणि झोप येत असतांना जो जागा राहतो असा मनुष्य, हा भूतलावर एक मात्र प्राणी आहे.  
जीवन सुखी होण्यासाठी ज्ञान, कर्म व भक्ती यांचा समन्वय साधला गेला पाहिजे.  
शांतता टिकविण्याचे सामर्थ्य नसेल तर तो नेता होऊ शकणार नाहीत (महात्मा गांधी)  
समाज, देश व जगातील सर्वात जटील समस्यांचे एकमात्र निरसन म्हणजे चारित्र्य.  
शांतता बाहेर सापडणे फार कठीण आहे कारण ती आपल्या आतच दडलेली असावी.  
अडचणी आल्याशिवाय खरा मित्र कोण ते कळत नाही.  
राग आणि सहनशीलता हे योग्य समंजसपणाचे जुळे शत्रू आहेत.  
आपण सुस्वभावी आणि प्रेमळ असल्यास आपोआपच प्रेम मिळते.  
मान मिळविण्याचा एकमेव मार्ग म्हणजे आधी तो देणे होय.  
व्यक्तिच्या मनात वसत असलेला सलोखा गुण्यागोंविदाने राहणा-या समाजाला प्रतिबिंबीत करीत असतो.  
सर्वकाही आनंदीवृत्तीने केल्यास करायला कठीण असे कोणतेच काम असणार नाही.  
चिडणे हा विरोधावर मात करण्याचा मार्ग नव्हे तर संयम आणि निराशेने तुमच्यावर मात केल्याचे लक्षण आहे.  
कोणतीही बिकट परिस्थिती आली तरी धीर सोडता कामा नये.  
गुणवत्तेच्या दारी पोहचण्याआधी घाम गाळला पाहिजे हेच उत्तम ध्येय ठेवावे.  
प्रेमळ व सत्य बोलण्यासाठी एक पैसाही खर्च करावा लागत नाही.  
पैशाचे नाव अर्थ पण तो करतो मोठा अनर्थ (गोंदवलेकर महाराज)  
दुर्जनाला वेदांतात बुडवले तरी त्याला सुजनत्व येत नाही.  
त्याग हा सर्व प्रकारच्या कलेचा बिंदूच आहे. (महात्मा गांधी)  
युध्दाची खरी भयानकता त्यात माणसे मरतात ही नसून माणूस माणसाला मारायला तयार होतो ही आहे.  
जगात काही अजरामर नाही तुमच्या चिंतासुध्दा!  
जेष्ठत्व केवळ वयामुळे नाही तर गुणांमुळे येते.  
लहान मुलांमध्ये आढळणारी चौकसवृत्ती म्हणजे ज्ञानाची भूक होय.  
आपले विचार वाळूत लिहा, क्षमेचे वारे त्यांना उडवून लावेल. आपले सुख दगडात कोरा, ते कोणीही खोडू शकणार नाही.  
सत्तेपेक्षा सामर्थ्य महत्त्वाचे असते.  
माणसाने आपल्या भरवंशावर जगावे.  
दीपज्योतीमध्ये असे सामर्थ्य आहे की स्वत: प्रज्वलीत होऊन दुसयाला प्रजलीत करते.  
आयुष्यात निश्चित काही मिळवावयाचे असल्यास साहस असावयास पाहिजे.  
सानेगुरूजीचे वाड्मय म्हणजे संस्काराचा झरा !  
उगीच जिथे रूजत नाही तेथे बी पेरू नये.  
जिथे मोल जाणत नाही तिथे शब्द टाकू नये.  
संस्कारामुळे माणसाला खरे माणूसपण येते.  
ग्रंथहीन घर म्हणजे देहहीन शरीर.  
शब्द जपून वापरावेत, शब्दांची धार तलवारीपेक्षा तीक्ष्ण आहे.  
कलीयुग कलीयुग म्हणू नका कलीयुगाला कलायुग बनवा!  
मृत्यु नेहमी समीप आहे धरून चालावे त्यामुळे मन वैराग्याकडे वळते.  
अंहकार आणि लोभ हे माणसांच्या जीवनातील सर्वात मोठे दु:ख आहे.  
चंद्र आणि चंदनापेक्षा सज्जनांचा सहवास शीतल असतो.  
काजव्याला वाटते जग आपल्याच लुकलुकण्यामुळे उजळले आहे.  
कर्तव्यदक्ष असावे पण कर्मठ नसावे.  
उत्साही असावे पण उतावीळ होऊ नये.  
कृतज्ञ असावे पण कृतघ्न नसावे.  
पवित्र असावे पण पतित होऊ नये.  
त्याग करावा पण ताठा नसावा.  
स्वाभिमान असावा पण गर्व नसावा.  
आत्मविश्वास असावा पण अंहकार नसावा.  
स्वतंत्र असावे पण स्वैर नसावे.  
घाम गाळल्याशिवाय दामाची खरी किंमत कळत नाही.  
माणसाचे प्रेम हे धरती सारखे असते अगोदर एक दाणा पेरावा लागतो.  
सुखी होण्यासाठी सुखी होण्याचा मार्ग म्हणजे निसर्गावर, नियतीवर, परमेश्वरावर कोणावर तरी विश्वास ठेवा!  
मानवी संबंध धावणाया आगगाडीच्या वेळापत्रकाप्रमाणे नसतात...ते असतात औदुबंराच्या आडव्यातिडव्या पाय वाटासारखे.  
श्रध्दा ही सामर्थ्यवान असते. कशावर तरी श्रध्दा ठेवल्याशिवाय माणूस जिवंत राहू शकत नाही.  
ज्याच्या जीवनामध्ये निश्चित ध्येय नसते त्यालाच वेळ घालविण्यासाठी साधन शोधण्याची गरज भासते.  
 सुरुवात कशी झाली यावर बऱ्याच घटनांचा शेवट अवलंबूनअसतो.  
 आयुष्यात भावनेपेक्षा कर्तव्य मोठेअसते.  
 प्रार्थना म्हणजे मनाचंस्थान  
 जग प्रेमाने जिंकता येतं; शत्रुत्वानेनाही.  
 यश मिळवायचं असेल तर स्वत:च स्वत:वरकाही बंधन घाला.  
 प्रत्येकाच्या मनात एक आदर्श व्यक्ती असलीच पाहिजे.  
 ज्याने स्वत:चं मन जिंकलं त्याने जगजिंकलं.  
 यश मिळवण्यासाठी सगळ्यात मोठीशक्ती-आत्मविश्वास.  
 प्रतिकूलतेतही अनुकूलता निर्माण करतो तोच खरा माणूस !  
 चुकतो तो माणूस आणि चुका सुधारतो तो देवमाणूस !  
 मित्र परिसासारखे असावेत म्हणजे आयुष्याचं सोनंहोतं.  
 छंद आपल्याला आयुष्यावर प्रेम करायलाशिकवतात.  
 आपण जे पेरतो तेच उगवतं.  
 फ़ळाची अपेक्षा करुन सत्कर्म कधीच करुनये.  
 उशीरा दिलेला न्याय हा न दिलेल्या न्यायासारखाअसतो.  
 शरीराला आकार देणारा कुंभार म्हणजेव्यायाम.  
 प्रेम सर्वांवर करा पण श्रध्दा फ़क्त परमेश्वरावरचठेवा.  
 आधी विचार करा; मग कृती करा.  
 आयुष्यत आई आणि वडील यांना कधीच विसरुनका,  
 फ़क्त स्वत:साठी जगलास तर मेलास आणि स्वत:साठी जगूनदुसऱ्यांसाठी जगलास तर जगलास !  
 एकमेकांची प्रगती साधते ती खरीमैत्री.  
 अतिथी देवो भव ॥  
 अपयशाने खचू नका; अधिक जिद्दीव्हा.  
 दु:ख कवटाळत बसू नका;  ते विसरा आणि सदैव हसतरहा.  
 आपल्यामुळे दुसऱ्याला दु:ख होईल असे कधीही वागूनका.  
 निघून गेलेला क्षण कधीच परत आणता येतनाही.  
 खऱ्या विद्यार्थ्याला कधीच सुट्टी नसते. सुट्टी हीत्याच्यासाठी नवं काहीतरी शिकण्याची संधी असते.  
 उद्याचं काम आज करा आणि आजचं कामआत्ताच करा.  
 चुकीचा व्यवहार माणसं तोडतो म्हणून तोसत्याने आणि सन्मानाने करा.  
 नवं काहीतरी शिकण्यासाठी मिळालेला वेळम्हणजे सुट्टी.  
 माणसाची चौथी मूलभूत गरज म्हण्जेपुस्तक.  
 सत्याने मिळतं तेच टिकतं.  
 जो दुसऱ्यांना देतो त्यालादेव देतो.  
 परमेश्वराच्या आशीर्वादाशिवाय कुठलेही कार्य सिध्दीस जातनाही.  
 हिंसा हे जगातलं सगळ्यात मोठं पाप आहे; मग ती एखाद्यामाणसाची असो वा पशुची !  
 स्वप्न आणि सत्य यात साक्षात परमेश्वर उभाअसतो.  
 प्राप्तीपेक्षा प्रयत्नांचा आनंद अधिकअसतो.  
 खरी श्रीमंती शरीराची, बुध्दीची आणिमनाची  
 तडजोड हे आयुष्याचं दुसरं नावआहे.  
 वाहतो तो झरा आणि थांबते तेडबकं ! डबक्यावर डास येतात आणि झऱ्यावर राजहंस !!  
 जो गुरुला वंदन करत नाही; त्याला आभाळाची उंची लाभतनाही.  
 गर्वाचं घर नेहमीच खाली असतं.  
 झाडावर प्रेम करणारा माणूस सदैव प्रसन्नचअसतो.  
 माणसाचा सगळ्यात मोठा सदगुण म्हणजे त्याचीमाणुसकी  
 क्रांती हळूहळू घडते; एकाक्षणात नाही.  
 सहल म्हणजे माणसिक  
आनंदाचीसामुहिक क्रिडा  
 मुक्या प्राण्यांवर सदैव प्रेम करा.  
 आयुष्याच्या प्रवासात प्रवास अत्यावश्यकआहे.  
 बाह्यसौंदर्यापेक्षा अंतर्गत सौंदर्य जास्त मोलाचंअसतं.  
 मनाची श्रीमंती ही कुठल्याही श्रीमंतीपेक्षा मोठीअसते.  
 यशन मिळणे याचा अर्थ अपयशी होणे असा नाही.  
 आयुष्यात खूपदा बुध्दी जिंकते; ह्रदय हरतंपण बुध्दी जिंकूनही हरलेली असते आणि ह्रदय हरूनदेखील जिंकलेलंअसतं.  
 खरं आणि खोटं यात केवळ चार बोटांचं अंतरआहे. आपण कानांनी ऎकतो ते खोटं आणि डोळ्यांनी पाहतो ते खरं.  
 जगी सर्व सुखी असा कोन आहे; विचारी मना तुचशोधूनी पाहे.  
 प्रत्येक बाबतीत दुसऱ्याच अनुकरण करु नका; स्वतःची वेगळी ओळख निर्माण करा.   
 स्वातंत्र्य म्हणजे संयम; स्वैराचारनव्हे.  
 आयुष्यातला खरा आंनद भावनेच्या ओलाव्यातअसतो.  
 माणसाने आपल्या आयुष्यात सुख-दुःखमानापमान, स्फूर्ती-निंदा, लाभ हानी, प्रिय-अप्रिय ह्या गोष्टी समानसमजाव्यात.  
 जीवनातील प्रत्येक क्षणी शिकणं म्हणजेशिक्षण.  
 तन्मयता नसेल तर; विद्वत्ता व्यर्थआहे.  
 शिक्षण हे साधन आहे; साध्यनव्हे.  
 हसा, खेळा पण शिस्तपाळा.  
 आयुष्यात काय गमावलंत ह्यापेक्षा कायकमावलंत ह्याचा विचार करा.  
 स्वतः जगा आणि दुसऱ्यालाही जगूद्या.  
 तूच आहेस तूझ्या जीवनाचा शिल्पकार !  
 काळ्याकुट्ट रात्रीनंतर उद्याची लख्ख पहाटअसतेच.  
 काळजाची प्रत्येक जखम भरून येते कारण काळदुःखावर मायेची फुंकर घालत असतो.  
 एक साधा विचारसुध्दा तुमचं आयुष्य उजळवूशकतो म्हणून नेहमी नवे विचार मिळवत रहा.  
 हे देवा, मला खूप खूप आव्हानं दे व तीपेलण्यासाठी प्रचंड शक्ती दे !  
 उगवणारा प्रत्येक दिवस उमलणाराहवा.  
 या जन्मावर, या जगण्यावर शतदा प्रेमकरावे.  
 तुम्हाला मोठेपणी कोणं व्हायचंय ते आजचठरवा....आत्ताच !  
 केल्याने होत आहे रे आधी केलेचीपाहीजे.  
 दुसऱ्यांच्या गुणाचं कौतुक करायलाही मनमोठं लागतं.  
 माणूस म्हणजे गुण व दोष यांचे मिश्रणआहे.  
 प्रत्येक क्षण अपल्याला काही ना काही शिकवतअसतो.  
 व्यायामामुळे बुध्दी आणि मन दोहोंचेसामर्थ्य प्रभावी होते.  
 काट्याविना गुलाबाचा कोमलपणा व्यर्थअसतो.  
 दुःख हे कधीच दागिन्यासारखं मिरवू नका; वाटू शकलात तर आपला आनंद वाटा.  
 शक्तीचा उपयोग नेहमी शहाणपणाने करा.क्रोधाच्या मार्गाने ती वाया घालवू नका.   
 जग भित्र्याला घाबरवते आणि घाबरवणाऱ्यालाघाबरते.  
 दुःख हे बैलालासुध्दा कोकिळेसारखं गायलालावतं.  
 शिकणाऱ्याला शिकवावं लागत नाही; तोस्वतःहून शिकतो.  
 जग हे कायद्याच्या भीतीने चालत नाही तेसद्विचाराने चालते.  
 परिस्थितिला शरण न जाता परिस्थितीवर मातकरा.  
 ऎकावे जनाचे करावेमनाचे.  
 एका वेळी एकच काम आणि तेही एकाग्रतेनेकरा.  
 केवळ ज्ञान असून उपयोग नाही, ते कसं आणिकेव्हा वापरायचं याचंही ज्ञान हवं.  
 बाह्यशत्रूपेक्षा बऱ्याच वेळी अंतःशत्रूचीचअधीक भीती असते.  
 चिंता ही कुठल्याच दुःखावरचा उपाय होऊ शकतनाही.  
 तलवारीच्या जोरावर मिळवलेलं राज्य तलवारअसेतोवरच टिकतं.  
 दुःखातील दुःखिताला सुख म्हणजे त्याच्यादुःखातला सहभाग होय.  
 स्वातंत्र्य हा आपला जन्मसिध्द हक्क आहे पणत्याचा स्वैराचार होऊ न देणं हे आपलं आद्यकर्तव्य आहे.  
 स्वतःला पुर्ण ज्ञानी समजणाऱ्याचा विकासखुंटला.  
 त्रासाशिवाय विद्या मिळणे अशक्य आहे.नव्हे, त्रास कसा सहन करायचा हे शिकणे हीच विद्या !  
 जगू शकलात तर चंदनासारखे जगा; स्वत: झीजाआणि इतरांना गंध द्या  
 दुबळी माणसे रडगाणी सांगण्यासाठीच जन्मालाआलेली असतात.  
 पाप ही अशी गोष्ट आहे जी लपवली की वाढतजाते.  
 उद्याचा भविष्यकाळ वर्तमानाच्या त्यागातूननिर्माण होत असतो.  
 जो चांगल्या वॄक्षाचा आधार घेतो त्यालाचांगलीच सावली लाभते.  
 तुम्ही आयुष्यात किती माणसे जोडली यावरुन तुमची श्रीमंतीकळते.  
 शिक्षक म्हणजे विद्यार्थ्याचा दुसरापालकच.  
 मनाचे दरवाजे नेहमी खुले ठेवा; ज्ञानाचाप्रकाश कुठुन कधी येईल सांगता येत नाही.  
 आपल्याला मदत करणाऱ्या माणसांशी नेहमी कृतज्ञरहा.  
 एखाद्याला गुन्हेगार ठरविताना त्याच्या जागीस्वत:ला ठेवून बघा.  
 परीक्षा म्हणजे स्वत:च्या आत डोकावूनपाहण्याची संधी !  
 जगण्यात मौज आहेच पण त्याहून अधिक मौजफ़ुलण्यात आहे  
 वाचन, मनन आणि लेखन म्हणजेअध्ययन.  
 कविता म्हणजे भावनांचंचित्र!  
 संभ्रमाच्या वेळी नेहमी आपल्या कर्तव्यालाप्राधान्य द्या.  
 तुम्ही जेवढं इतरांना द्याल तेवढंच, किंबहुनात्याच्या कित्येक पटीने देव तुम्हाला देईल.  
 ज्याच्यामधे मानवता आहे तोच खरा मानव !  
 स्वत:च्या स्वार्थासाठी दुसऱ्याचा वापर कधीकरु नका; आणि स्वत:चा वापर कुणाला करु देऊ नका.  
 अनुभवासारखा दुसरा गुरूनाही.  
 समाधानी राहण्यातच आयुष्यातलं सगळ्यात मोठं सुखआहे.  
 मनात आणलं तर या जगात अश्यक्य असं काहीचनाही.  
 चेहरा हा आपल्या व्यक्तीमत्त्वाचा आरसाअसतो.  
 व्यर्थ गोंष्टींची कारणे शोधू नका; आहे तोपरिणाम स्वीकारा.  
 आवडतं तेच करू नका; जे करावं लागतं त्यात आवडनिर्माण करा.  
 तुम्ही किती जगलात ह्यापेक्षा कसं जगलात यालाजास्त महत्त्व आहे.  
 अश्रु येणं हे माणसाला ह्रदय असल्याचं द्योतकआहे.  
 विचारवंत होण्यापेक्षा आचारवंत व्हा.  
 मरण हे अपरिहार्य आहे त्याला भिऊ नका.  
 आयुष्यात कुठलीच नाती ठरवून जोडता येतनाही.  
 तुम्ही जिथे जाल तिथे तुमची गरज निर्माणकरा.  
 काळ्याकुट्ट रात्रीनंतर सुर्य उगवतोचं.  
 लखलखते तारे पाहण्यासाठी आपल्याला अंधारातच राहवंलागतं.  
 चांगली कविता माणसाला संवेदनाक्षम बनवते.  
 भुतकाळ आपल्याला आठवणींचा आनंद देतो; भविष्यकाळ आपल्यालास्वप्नांचा आनंद देतो पण आयुष्याचा आनंद फ़क्त वर्तमानकाळचदेतो.  
 चांगला माणूस घडवणे हेच शिक्षणाचे खरे ध्येयआहे.  
 आयुष्यात सर्वात जास्त विश्वास परमेश्वरावरठेवा.  
 उलटा केलेला पिरॅमिड कधीच उभा राहू शकतनाही  
 पोहरा झुकल्याशिवाय विहिरीतलं पाणी पोहऱ्यात जातनाही.  
 मित्राच्या मृत्यूपेक्षा मैत्रीचा मृत्यू अधिक दुःखदायकअसतो.  
 रागाला जिकंण्याचा एकमेव उपाय - मौन !  
 अती अशा हे दुःखाचं मूळ कारण आहे.  
 अंथरूण बघून पाय पसरा.  
 कधी कधी हक्क मागून मिळत नाहीत; ते मिळवावेलागतात.  
 तुम्हाला ज्या विषयाची माहिती आहे त्याविषयी कमी बोला, आणि ज्याविषयाची माहिती नाही त्या विषयी मौन पाळा.  
 अतिशहाणा त्याचा बैल रिकामा.  
 सन्मित्र शिंपल्यातल्या मोत्यासारखेअसतात.  
 सौंदर्य हे वस्तूत नसते; पाहणाऱ्याच्या दृष्टीत असते.  
 शरीरमाध्यम खलु सर्वसाधनम॥  
 सर्वच प्रश्न सोडवून सूटतनाहीत;  
 विद्या विनयेन शोभते॥  
 शीलाशिवाय विद्या फ़ुकाचीआहे. आधी स्वतःशी प्रामाणिक रहा.  
 एकदा तुटलेलं पान झाडालापरत  कधीच जोडता येत नाही.  
 कामात आनंद निर्माण केलाकी त्याचं ओझं वाटत नाही.  
 आयुष्यात खरं प्रेम, खरी मायाफ़ार दूर्मिळ असते. केल्या नाहीत त्या नष्ट करण्याचा  
 कुणीही चोरू शकत नाही अशीसंपत्ती कमावण्याचा प्रयत्न करा.  
 देणाऱ्याने देत जावे, घेणाऱ्याने घेत जावे घेता घेता एक दिवस, देणाऱ्याचे हात घ्यावे !  
 आयुष्यात सगळ्याच गोष्टी आपल्याला जमतील असं नाही.  
 मूर्खांना विवेक सागंणे हाही मूर्खपणाच !  
 ज्या गोष्टींशी आपला काहीहीसंबंध  
 जे झालं त्याचा विचार करू नका; जे होणार आहे त्याचा विचार करा.  
 रामप्रहरी जागा होतो त्यालाच  
 जे आपले आहेत त्यांच्यावरकुणीही प्रेम करतं; पण जे आपले नाहीत त्यांच्यावर प्रेम करणं हेच खरं प्रेम !  
 कधी कधी आपण ज्यांच्यावर खूप प्रेम करतो तीच माणसं आपल्यापासून फार दूर जातात.  
 जे आपले नाही त्याच्यावरकधीच  हक्क सांगू नका.  
 आयुष्यात भेटणारी सगळीच माणसे सारखी नसतात.   
 गुणांचं कौतुक उशीरा होतं; पण होतं !  
 कुठल्याही कामाला अंतःकरणाचाउमाळा लागतो.  
 स्वतःचा अवगुण शोधणं हीच गुणांची पूर्तता ! झाली नाही तो दिवस फुकट गेला अस  
 जो स्वतःवर प्रेम करू शकत नाहीतो जगावर काय प्रेम करणार !  
 सृजनातला आनंद कल्पनेच्यापलीकडचा असतो. प्रत्येक गोष्टीत देव दिसतो. लाभणं म्हणजे अमृतमिळणं.  
 एकांतात मिळणाऱ्या क्षणांचं आपणकाय करतो यावर आयुष्याकडे पाहाण्याचा आपला दृष्टीकोन व्यक़्तहोतो.  
 प्रेमाला आणि द्वेषालाहीप्रेमानेच  जिंका.  
 आपण चुकतो तिथे सावरतो तोच खरा मित्र !  
मरावे परी कीर्तीरूपे उरावे.  
आयुष्य जगून समजते; केवळ ऎकून , वाचून , बघून समजत नाही.  
मूर्ख माणसे आपापसात संभाषण करू लागली की शहाण्या माणसाने मौन धारण करणेयोग्य.  
बचत म्हणजे काय आणि ती कशी करावी हे मधमाश्यांकडून शिकावं.  
०तारूण्य म्हणजे जीवनाचा रचनाकाळ आहे.   
गरिबी असूनही दान करतो तो ख्ररा दानशूर.  
स्वार्थरहीत आणि खरीखुरी सेवा हीच खरी प्रार्थना.  
प्रार्थना म्हणजे ईश्वराच्या जवळ जाण्याची शक्ती.  
आपले सौख्य हे आपल्या विचारांवर अवलंबून असते.  
 जेघाईघाईने वर चढू पाहतात ते कोसळतात.  
सदगुणांना कधीच वार्धक्य येत नाही.  
उषःकाल कितीही चांगला असला तरी सूर्याला तिथे फार काळ थांबता येतनसतं.  
लज्जा हा सौंदर्याचा अलंकार आहे.  
मोहाचा पहिला क्षण, ही पापाची पहिली पायरी असते.  
जीवन नेहमीच अपूर्ण असते आणि ते अपूर्व असण्यातच त्याची गोडी साठवलेलीअसते.  
सत्याला शपथांच्या टेकूची गरज नसते.  
जगात सारी सोंगे करता येतात, पण पैशाच सोंग करता येत नाही.  
संकटं टाळणं माणसाच्या हाती नसतं पण संकटाचा सामना करणं त्याच्या हातातअसतं.  
जूनी खपली काढून बुजलेल्या जखमा ताज्या करण्यात शहाणपणा नसतो.  
सौंदर्य, सुस्वभाव यांची बेरीज करा, मैत्रीतून मत्सर वजा करा, प्रेमाला शुध्दअंतःकरणाने गुणा, परमनिंदेचा लघुत्तम काढा, सुविचारांचा वर्ग करा, दया, क्षमा, शांती, परमार्थ यांचे समीकरण सोडवा... हेच आपल्या सुखी आयुष्याचे गणितआहे.  
क्रांती तलवारीने घडत नाही; तत्वाने घडते.  
 जोगुरू असेल, तो शिष्य असेलच. जो शिष्य नसेल, तो गुरू नसेल.  
जीवन हा एक पाण्याचा प्रवाह आहे, समुद्र गाठायचा असेल, तर खाचखळगे पार करावेचलागतील.  
जीवन ही एक जबाबदारी आहे. क्षणाक्षणाला दुसऱ्याला सांभाळत न्यावंलागतं.  
वैभव त्यागात असते, संचयात नाही.  
तुम्हाला सज्जन व्हावेसे वाटत असेल तर आधी तुम्ही वाईट आहात यावर विश्वासठेवा.  
खोटी टीका करू नका, नाहीतर प्रतिटीका ऎकावी लागेल.  
मनाविरूध्द गोष्ट, म्हणजे ह्रदयस्थ परमेश्वराविरूध्द.  
पुस्तकांसारखा दुसरा मित्र नाही. आपले अंतरंग खुले करते. कधी चुकवत नाही की फसवतनाही.  
ह्रदयात अपार प्रेम असंल की सर्वत्र मित्र  
टीका करणाऱ्या शत्रुंपेक्षा दिखाऊ स्तुती करणाऱ्या मित्रांपासून सावधरहा.  
प्रसंगी थोडे नुकसान झाले तरी चालेल, पण शत्रू निर्माण करूनका.  
मनाला आंनद देण्याचा कोणत्याही पदार्थाचा गुण म्हणजेचसौंदर्य.  
भव्य विचार हा सुगंधासारखा असतो; तो पसरावावा लागत नाही; आपोआपपसरतो.  
वाईट गोष्टींशी असहकार दाखवणे हे मानवाचे आद्य कर्तव्य आहे.  
त्याज्य वस्तू फूकट मिळाली तरी स्वीकारू नये.  
शत्रूशीही प्रेमाने वागून त्याला जिंकता येते; पण त्यासाठी संयम असावालागतो.  
कृतघ्नतेसारखे दुसरे पाप नाही.  
बनू शकलात तर कृतज्ञ बना, कृतघ्न नको.  
दुसऱ्याचे अनूभव जाणून घेणे हाही एक अनुभवच आसतो.  
ओरडण्याने ओरडणे बंद होत नाही; स्वस्थ राहण्याने मात्र होते.  
दुःख गरूडाच्या पावलाने येतं आणि मुगींच्या पावलांनी जातं.  
जीवन जगण्याची कला हीच सर्व कलांमध्ये श्रेष्ठ कला आहे.  
एकमेका साहय्य करू । अवघे धरू सुपंथ ॥  
सुख हे दुःखाचे मोल देऊनच मिळते.  
श्रीमंताचे बंगले चांगले असतात पण म्हणून कोणी आपल्या झोपड्या पाडतनाही.  
राष्ट्र निर्माण करायचे असेल तर आधी राष्ट्रनिष्ठा निर्माण करायलाहवी.  
संयम राखणे हा आयुष्यातला फार मोठा गुण आहे.  
असंभवनीय गोष्टी कधीच खऱ्या मानू नयेत.  
उषःकालाकडे जाण्याचा एकमेव मार्ग आहे, तो म्हणजेरात्र.  
  उद्याचाभविष्यकाळ वर्तमानाच्या त्यागातून निर्माण होत असतो.  जो चांगल्या वॄक्षाचाआधार घेतो त्याला चांगलीच सावली लाभते.     
ज्या गोष्टी कधीच बदलू शकत नाहीत त्यांच्याविषयी कधीही दुःखी होऊनये.  
 जेदुसऱ्याचे स्वातंत्र्य हिरावून घेतात, त्यांना स्वातंत्र्यात राहण्याचा हक्कनही.  
पुस्तकाइतका प्रांजळ आणि निष्कपटी मित्र दुसरा मिळणार नाही.  
मनाला आंनद, संस्कार देणारी प्रत्येक वस्तू व कृती कलापूर्णआहे.  
दोष लपवला की तो मोठा होतो आणि कबूल केला की नाहीसा होतो.   
आकाशाखाली झोपणाऱ्याला कोण लुटणार ?  
जखम करणारा विसरतो पण जखम ज्याला झाली तो विसरत नाही.  
पिंजऱ्यात कोंडून पाखरं कधीच आपली होत नाहीत.  
आपण परिस्थितीला शरण जाता कामा नये; परिस्थिती आपल्याला शरण गेलीपाहिजे.  
अंहकार हा तपःसाधनेचा महान शत्रू आहे.  
मोती होण्यासाठी जलबिंदूला आकाशातून आपला अधःपात करून घ्यावालागतो.  
नैतिक पाया ढासळला की धार्मीकता संपलीच म्हणून समजा.  
अंतर्बाह्य प्रांजळपणा हाच प्रीतीचा प्राण होय.  
सामर्थ्याच्या पाठीमागे शील हवे.  
शहाणपणाचे प्रदर्शन करणारा पोपट कायमचा बंदिवान होतो.  
गवताची दोरी वळली म्हणजे तिने मत्त हत्तीसुध्दा बांधला जातो.  
दुर्जन मंडळीत बसण्यापेक्षा एकटे बसणे बरे आणि एकटे बसण्यापेक्षा सज्जन मंडळीत बसणेहे त्याहून बरे.  
पाप इतका सुंदर पोशाख घालून येते की ते पाप आहे असे माहीत असूनही आपण त्यालाकवटाळतो.  
पुढे मिळणाऱ्या आनंदाच्या कल्पनेने जे सुख मिळते; त्या सुखाचे नाव उत्साह !  
स्वातंत्र्याचे मंदिर बलिदान करणाऱ्यांच्या रक्ताशिवाय उभे राहतनाही.  
अन्याय आणि अत्याचार ह्याला सक्त विरोध हाच सत्याचा स्वभाव.  
चारित्र्याचा विकास सुसंगतीत होतो तर बुध्दीचा विकास एकांतातहोतो.  
स्वधर्माविषयी प्रेम, परधर्माविषयी आदर आणि अधर्माविषयी उपेक्षा याचाच अर्थधर्म.  
अन्याय करणे हे पाप आणि होणारा अन्याय उघड्या डोळ्यांनी पाहणे हे महापाप !  
क्रोध माणसाला पशू बनवतो.  
आपल्या दोषांवरचे उपाय नेहमी आपल्याकडेच असतात; फक्त ते शोधण्याची तसदी घ्यावीलागते.  
आयुष्यात पैसा हवा पण पैशात आयुष्य नको.  
 जेनंतर चांगले वाटते, तेच कृत्य नैतिक व जे नंतर दुःखकारक ठरते, ते अनैतिक !  
कडू घोट प्रेमळ माणसाच्या हातून दिल्यास तो कमी कडू लागतो.  
परमेश्वर ख्रऱ्या भावनेलाच साहाय्य करतो.   
भरणाऱ्या जखमा भरू द्याव्यात; त्याची खपली काढू नये.  
माणसाने माणसाशी माणसासारखं वागणं हाच खरा धर्म.  
बोलावे की बोलू नये, असा संभ्रम निर्माण झाला असता मौनाने बोलण्याची जागाघ्यावी.  
शत्रूने केलेले कौतुक हीच आपली सर्वोत्तम कीर्ती होय.  
तिरस्कार पापाचा करा; पापी माणसाचा नको.  
आयुष्य जगण्यासाठी नुसते विचार असुन चालत नाही; सुविचार असावेलागतात.  
जरूरीपेक्षा अधिक गरजांचा हव्यास ठेवू नका.  
आपलं जे असतं ते आपलं असतं आणि आपलं जे नसतं ते आपलं नसतं.  
 जोधोका पत्करण्यास कचरतो, तो लढाई काय जिंकणार !  
लीनता आणि विनयशिलता या धार्मिकतेच्या दोन शाखा आहेत.  
ह्रदये परस्परांना द्यावीत, ती परस्परांच्या अधीन करू नयेत.  
कर्तव्य पार न पाडता हक्कांच्या मागे धावलात तर ते दुर पळतात.  
हाव सोडली की मोह संपतो आणि मोह संपाला की दुःख संपते.  
आपण कसे दिसतो यापेक्षा कसे असतो याला अधिक महत्त्व आहे.  
गरूडाइतके उडता येत नाही म्हणून चिमणी कधी उडण्याचे सोडत नाही.  
आदर्श गृहिणी ही शेकडो गुरूंहून श्रेष्ठ आहे.  
 जोत्याग मनापासून केलेला नसतो, तो टिकत नसतो.  
अहंकार विरहीत लहान सेवाही मोठीच असते.  
तुम्हाला जर मित्र हवे असतील तर आधी तुम्ही दुसऱ्याचे मित्र बना . 
८५० Suvichar HINDI Marathi English Collection, ८५० सुविचार मराठी संग्रह

८५० Suvichar HINDI Marathi English Collection, ८५० सुविचार मराठी संग्रह सुविचार ८५० सुविचार मराठी संग्रह

Post a Comment

विविध कार्यक्रमाचे सूत्रसंचालन

विविध दिंनाची माहिती

विविध सणांची माहिती

थोर महा पुरष जानकारी / भाषण .

Popular Posts

सूत्रसंचालन नमुना

साहित्यसम्राट लोकशाहीर तुकाराम भाऊराव ऊर्फ अण्णाभाऊ साठे

मराठी , हिंदी ,शेले पागोटे , ग्यादरिंग शेलापागोटे , फिश पॉड Marathi Fish Ponds (Shele Pagote)

सुत्रसंचालनासाठी चारोळी

परिपाठ सूत्रसंचालन

6 डिसेंबर डॉ बाबासाहेब आंबेडकर महापरिनिर्वाण दिन/ मराठी, हिंदी ,इंग्रजी,निबंध, सूत्रसंचालन !

Categories

Tags

Footer Copyright

Contact Form
